...κάτι έφταιγε...

κι όμως κάτι έφταιγε...

ένας κρεμασμένος ήλιος,

που η θηλιά του έσφιγγε τη μέρα.
Ένα αδιόρατο φεγγάρι
Που έσταζε βήματα
Στης αγχόνης τη νιότη.
Μα εγώ,
Να ξεστρατίσω δεν μπορούσα
Από τo θολό κάλεσμα της πομπής
Που μετρούσε τους ράθυμους
Σφυγμούς μου.
Ναι, κάτι έφταιγε…
Ο ξένος που δεν τόλμησε…
Ο οικείος που δεν θέλησε…
Ο έρωτας
Που ο μαγνήτης του
Αποφορτίστηκε...

εμπνευσμένο από την Myriam

ανώνυμο όνειρο

Στα υγρά σεντόνια του ανώνυμου ονείρου
Ξάπλωσα απόψε την ανάσα μου.
Κρέμασα τον ρυθμό στο σκοτεινό ταβάνι,
Όπου τα μάτια ακολουθούν την αόρατη
Γραμμή του μηδέν που στο κέντρο αναβοσβήνει
Η τελεία του έρωτα.

Μισοκρεμασμένη η αντοχή μου,
Σ’ ένα λιόδεντρο ελπίδας
Νιώθει το θρόισμα των βημάτων σου
Στις ρίζες του απρόσμενου.

Ω! Άγγελε,
Τις φτερούγες σου «ζηλεύω»,
Τις λευκές προστάτιδες των αισθημάτων.
Κι εγώ,
Ένα αλήτης άνεμος είμαι,
Που ξεριζώνω τα φτερά σου
Και τα φορώ στα μάτια μου,
Μήπως και γητέψω ψυχή
Που θα με ημερέψει.

Σαν νύχτας ξόρκι ήρθες
Κι εγώ απλά χαμογέλασα…

- αφιερωμένο -

άτιτλο

Γεννήθηκα σε μια ραγισμένη τροχιά
Από κύκλους ματωμένων δακτύλων,
Που προσπαθούσαν να βυζάξουν τη ζωή.
Περπάτησα σε στρογγυλά αγκάθια
Στρωμένα από ενήλικες φονιάδες,
Που επιτήδεια ξέρουν να κρεμούν
Σε λαιμητόμους τα παιδικά όνειρα.
Έσυρα το σώμα μου σε δραπέτες ανέμους,
Κουρελιάζοντας τα λιγοστά ρούχα της ψυχής μου,
Που σκορπίστηκαν σε τάφους φαντασμάτων.
Συνομιλούσα με το Θεό,
Για να μου πει, πως γίνεται οι άγγελοι
Να γεύονται πριν θανατωθούν το μαρτύριο
Του δηλητηριασμένου ήχου της αφάνειας.
Έκανα ανακωχή με τις ενοχές,
Προσφέροντας τα κόκκινα μάτια μου
Σε δάκρυα σουβλερά από πόνο,
Μήπως και ξεγελάσω τη ντροπή.
Και ζω σ’ ένα κόσμο
Γεμάτο ανέφικτες παραστάσεις,
Που μου επέβαλαν οι μάρτυρες χαμαιλέοντες
Γιατί λέει, ότι αν ονειροπόλα είμαι,
Θα μαστιγώσω το ψέμα
Και δεν θα υπάρχει τροφή για ανθρωποφάγους.

Αρνούμαι ν’ ασπαστώ τη μιζέρια τους
Και χτίζω τα στριμωγμένα θέλω μου
Σε βάσεις από λέξεις - πράξεις…

νοτισμένο σκίτσο

Με πονάνε οι σκέψεις μου απόψε.
Ερινύες π’ αγρυπνούν σ’ ανήθικες προτάσεις.
Τα μεθυσμένα μου γιατί τρεκλίζω κι υποβάλω
σ’ ένα μαρτύριο ισχυρής και σιδερένιας στάλας
μήπως από στοιχειωμένα βλέμματα απάντηση εκμαιεύσω.

Με πληγώνουν οι λέξεις μου απόψε.
Πευκοβελόνες που κεντούν της λησμονιάς το γεύμα.
Αργοπεθαίνει το κερί στου τραπεζιού τη πλάτη,
που ένας μαέστρος μάγειρας έστρωσε το φεγγάρι,
σε ναρκωμένο έρωτα από κρασί με στάχτες.


Με λυτρώνουν τα όνειρα απόψε.
Σ’ ένα χαρτί από κορμό αμυγδαλιάς αφέντρας
έλιωσα το μελάνι μου και στο νοτισμένο σκίτσο
εγκλώβισα στο δάκρυ μου, μια σπίθα από αγάπη
ν’ ανάψει σαν ανύποπτα ο ήλιος χαμηλώσει.

«αφήνω τα ίχνη μου να τα χαϊδέψει η ανάσα σου»

στα νερά της Χαλκίδας

Νύχτα, της Χαλκίδας τα νερά σε παρέσυραν
Σαν τα ηλίθια χάδια
Ενός ανάξιου εραστή,
Που στα χέρια του κρατούσε την αρμύρα σου.
Τι κρίμα!
Αν ήταν βάρκα η αγάπη του,
Θα’ τρεχε να προλάβει την άμπωτη
Των σκοτεινών υδάτων
Που σάρωνε με τον άνεμο
Τη φλόγα των άστρων.
Μα δίχως κουπιά, δίχως τη λόξα της τρέλας,
Πόσο ανίδεος στάθηκε στο κολύμπι του έρωτα!
Νύχτα, σ’ ένα μπαράκι παρακμής έπνιξα
Το τσιγάρο της τελευταίας θύμησης
Και με ένα ουίσκι σκέτο έκαψα
Το φεγγάρι..

ερώτων σκέψεις

Σε λήστεψα, μέσα απ’ τα κύτταρα
Των ερωτικών σου αρωμάτων.
Η γλώσσα μου, κλειδί που ανοίγει
Τις ορμές σου και κλειδώνει
Τις αναστολές.
Σε λεηλάτησα, σαν παρθένα νύμφη,
Που φτιάχνει το σώμα της στην ηδονή.
Σε ήπια, σα μπόρα δυνατή
Που ξεπλένει τα πάθη των ονειρώξεων.
Κάθε επιδέξιου εραστή.
Σε εξάντλησα, πάνω στην αποκορύφωση
Του κόκκινου αναστεναγμού σου
Μ’ ένα φιλί που κύλησε τη δίψα.

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ

ΥΒΟΝΝΗΣ

μου είπες να...

Μου είπες να κρατώ στα χέρια τη ψυχή μου
Και συ θα είσαι δίπλα μου να της βάλεις μουσική.
Θα κατοικίσεις στις ασφάλιστες σιωπές μου
Και δίχτυ θα πλέξεις με τα δάχτυλα
Στους φόβους των έρημων σταθμών.
Μου είπες να μη σφίγγω τα λόγια μου
Και ν’ αφήσω τον ανεμοψίθυρο να με παρασύρει.
Θα είσαι εδώ να με αγκαλιάζεις όταν
Ο δυνατός βοριάς θα βαραίνει το στήθος μου.
Μου είπες να κρεμάσω στο λευκό λαιμό μου
Την αγάπη σου σα φυλαχτό,
Να ξορκίζει τις μαύρες εκείνες κίσσες,
Που κλέβουν τη χρυσή καρδιά.
Έτσι μου είπες,
Και χάθηκες μέσα στην ομίχλη
Των θεατρικών σου λέξεων.
Κι έμεινα γυμνή στο ξεραμένο πεύκο
Των οραμάτων μου,
Στην άνυδρη πηγή των εραστών μου.
Άγαλμα σου έστησα στην άκρη
Των ματιών μου,
Για να θυμάμαι το πετρωμένο ψέμα σου
Που μυστικά πλήγωνε
Τις φλέβες του έρωτά μου.

φωνή μοναξιάς

Στέκεσαι πάντα εκεί,
σαν αποσπερίτης ήχος
πάνω στου ήλιου το τραγούδι,
την ώρα που χαμηλώνουν οι σιωπές
και τριγυρνούν ανάσες.
Θέλω δίπλα σου να κάτσω απόψε
και να μιλήσω με τη φωνή σου,
μοναξιά.
Τις λέξεις μου κρατώ
στη χάρτινη τσέπη του ανέφικτου
που με όξινη βροχή
λιώνω τη ψευτιά του.
Σ’ αντάμωσα ένα απομεσήμερο
στου Φθινοπώρου τα κίτρινα φύλλα,
ξαπλωμένη να παίζεις με την ψυχή μου.
Μια μωρή παρθένα είμαι,
που μαγεύτηκε απ’ το μοιρολόι του πόνου σου.
Μια κλέφτρα αγάπης είσαι,
που πλανεύεις τους έρωτές
σαν πλησιάζουν.

Το άγγιγμά σου θέλω να θανατώσω
με τη δύναμη που ξυπνάει
το ξαναμμένο όνειρο!

άρωμα φεγγαριού

Σε ζήτησα ξανά, έρωτα ακριβοθώρητε,
μέσα απ’ τα παγωμένα χέρια μου
που μαβιά πονούν την αγωνία μου.
Δεν θέλω να ταξιδέψω σε αμέθυστα φιλιά,
ούτε σε χορταριασμένα χάδια.
Στο μονοπάτι που είχαμε αφήσει τα ίχνη μας
πατώ, μήπως σε κάποιο χνάρι έχεις ξεχαστεί
και περιμένεις.
Ο ήχος σου είναι βουβός και τα μάτια σου
κλειστά ακόμη έχεις σα νιώθεις τη μοναξιά
να δρασκελίζει το νερό της αντοχής.
Είχαμε τσακωθεί.. θυμάσαι..; μια νύχτα,
που το φεγγάρι μου ζήτησε το φως μου
για να μπορεί να φέγγει.
Είχες θυμώσει σαν τ’ άστρα χαμήλωσαν
για να γευτούν το άρωμά μου.
Ω έρωτα!
Σου έχτισα μία πηγή για να μπορείς
να ξαποσταίνεις τις ανάσες σου
σαν γύριζες απ’ του κορμιού μου
τη μέθη.

Την ψυχή μου στάζω στη μνήμη σου
και την καρδιά μου στο γυρισμό σου…

μυστικές διαδρομές

Χωρίς να θέλω να υποτάξω τα δάκρυα,
χωρίς να ξεσηκώσω της θλίψης το κεντρί,
τριγυρίζω στα αρμυρά μονοπάτια
της αφής μου.
Αν ο έρωτας είχε ανταύγειες μαύρο άσπρο
μέσα από κρυστάλλινα χείλη
θα μαγνήτιζα τον θάνατο.
Mα θυμάμαι,
κρατώντας το κέρινο πρόσωπό σου ,
έβλεπα στον καθρέφτη
το σώμα σου για το φιλί μου να ικετεύει
Σε βλέπω πάλι,
όπως θα ήθελα να ήσουν!
Μια κορυφή στο ύψος της ψυχής μου!
Σε νιώθω πάλι…
"ΣΕ μυστικές διαδρομές αρωμάτων η σιωπή μου"

καταραμένο "σ' αγαπώ"

Τον ήχο σου φόνευσα απόψε
Με τις χορδές της σιωπής.
Τούτη η ησυχία του αίματος
Που κυλάει στο πάτωμα της μοναξιάς,
Αφήνει κάτι νότες πράσινες
Από μολυσμένη καρδιά.
Καμένο όνειρο τα χέρια σου γέμισαν,
Από σταγόνες λιωμένες του έρωτα.
Η μνήμη σκαλίζει την ψυχή μου
Σμιλεύοντας ένα προδομένο φιλί.

Το κουρασμένο μου βλέμμα
Μετράει τις ρυτίδες της αντοχής μου
Που βουλιάζει στης αγρύπνιας μου
Τη λίμνη.

Είναι εκείνο το καταραμένο «σ’ αγαπώ»
Που ξόβεργες στήνει η μοίρα μου
Και το σκοτώνει…

θυμού κρασί

Άκουγα εκείνο το ξέφρενο γέλιο της βροχής.
Χάραμα ήταν θαρρώ, δεν θυμάμαι….
Πότε βραδιάζει, πότε ξημερώνει…
Δεν θυμάμαι…
Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν κάποιο αδέσποτο σκυλί,
που θρηνούσε τη μοναξιά του.
Μα τούτος ο ήχος δεν έμοιαζε με πόνο.
Τις έχω ξανακούσει αυτές τις ξεχαρβαλωμένες νότες,
τότε που η «τρέλα» , έτσι γιατί δεν είχε άλλα δάχτυλα
να μετρήσει, της καρφώθηκε να στήσει χορό εντός μου.
«θυμάσαι, όταν η αντάρα κύκλωνε το κορμί μου,
αντί αγέρι λύτρωσης να γίνεις,
συνωμοτούσες με τους κεραυνούς και παίζατε τρίλιζα
με τα κομμάτια της αντοχής μου!»
Που να θυμάσαι…
Η μνήμη σου περιορίζεται μόνο στο φτιασίδωμα
της υπεροψίας σου.
Ένα ποτήρι κόκκινο θυμό κρατώ
και ανοίγω το παράθυρο της ψυχής μου,
να μπει αυτός
ο γνώριμος ήχος, να τον κεράσω φωτιά, να τον δροσίσω
με αδιαφορία και να κωφεύσω τη καμπάνα της
διεφθαρμένης πίστης του.
Δεν θυμάμαι αν τα μεσημέρια
Σταυρώναμε τις σκέψεις μας,
μα θυμάμαι ότι έχω φύγει…

δακρυσμένα όνειρα

που να στραφώ και ποια ελπίδα ν’ αφουγκραστώ!
τα όνειρά μου κλαίνε απόψε
με μια φτερούγα έμειναν
κι αυτή σπασμένη είναι
σε μια πατερίτσα στηρίζεται
η ηδονή μου που
ανάπηρη βαδίζει στων ματιών μου
το ξεχείλισμα
ακολουθώ την πορεία του φεγγαριού.
Mε μια ραγισμένη γυάλινη σφαίρα
ψάχνω τις γωνίες μου
μέσα από ομίχλη θλίψης,
μα δεν έχω…
στρογγυλή είμαι και’ γω
όπως το δάκρυ.
στάζει η σιωπή στην άκρη των δακτύλων μου
και σε ξεχασμένα αστέρια με παρασύρει.
τα μάτια μου κουρασμένες πηγές
τη μουδιασμένη ανάσα μου θέλουν να ξεκουράσουν.
που να στραφώ, και πια ελπίδα ν’ αναπνεύσω..
αφού το σκοτάδι χαμηλά κατέβηκε,
και μ’ ένα ψεύτικο φιλί
μου πήρε τη ψυχή!

μόνη μου συντροφιά

Τα όνειρά μου,
Κρεμασμένα σ’ ένα αστέρι είναι
Σαν εκκρεμές που ταλαντεύει τη μοναξιά.
Το δάκρυ τους κάθε πρωί πίνω,
Μήπως και ξορκίσω τη θλίψη τους
Και χαμόγελο τους φορέσω.
Κοχλάζει ο έρωτας
Στο βάρος της σιωπής.
Μόνη μου συντροφιά,
είναι οι ψίθυροι
Των φύλλων που με τον άνεμο
Ερωτοτροπούν.
Δεν αντιγράφεται το πάθος, ψυχή μου!
Μη προσπαθείς να μου μοιάσεις.
Δεν έχω πρόσωπο
Και είναι δύσκολο να μ’ αντιγράψεις!