Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

υιοθετημένη παραβολή


Λευτερώνεις τους ασθενημένους ιούς
από τους πόρους της ντροπής σου
για να μπορείς ανάσα να ονομάσεις
την αμαρτία σου.

Αποκόβεις τους εφιάλτες
από τα στίγματα της ενοχής σου
για να διαγράψεις μια θρησκεία,
υιοθετημένη παραβολή.

Συντρίβεις το νοσηρό σου πάθος
σε ξένο στασίδι, με τη δικαιολογία
«εγώ καθόμουν πριν».

Αδειάζεις τα γερασμένα μάτια σου
στο άπειρο των ονείρων
που έχουν ανάστημα σιωπής,
γιατί με τα χέρια δεν τα φτάνεις.

«Είναι ανύπαρκτος ο συλλογισμός
στα ουρλιαχτά σου…»

*Άσε να ξεκουραστούν τα χρόνια σου,
πριν μιλήσουν οι μαντατοφόροι έρωτες*

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

αμαρτίας ρεύματα


Φώναζες μέσα στο λήθαργο της απουσίας σου,
να πάψουν οι συνωμοσίες να καταλύουν
τα όνειρά σου.

Αποφοίτησες απ’ τη ζωή
χαζεύοντας μικρές αγγελίες δρόμου,
ψάχνοντας να βρεις την τύχη σου
καπνίζοντας τον χρόνο.

«Πρέπει να καταταγώ στη σάρκα μου», μου είπες.

Αν το πρέπει φανερώσει τη γύμνια σου,
εξημέρωσε τον παιδικό σου ύπνο
με ξεριζωμένες λέξεις
που ξέρουν να δομούν ισορροπίες.

«Χάθηκα σε ρεύματα αμαρτίας», θρηνείς.

Είναι να γνωρίζεις
το μεγαλείο της αμαρτίας
καθώς τα βήματα ανταποκρίνονται
στο δάκρυ!

Αγαπημένε,
στεφάνωσε το χθες
με ανώδυνο σήμερα!

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008


Όσο οι άλλοι
μια παρεξήγηση βαστούν στα χέρια τους,
εγώ εξακολουθώ να μετρώ δακρυσμένα δάχτυλα
στο βάθος της αγάπης!

Κι αν έσωσα ότι εκείνοι σκότωσαν,
είναι γιατί δίχως νύχτες
ναύλωσα την ενοχή μου!

Αλλά,
οι μόνες καλημέρες που αντάμωσα
ήταν μισές,
στα λόγια κρυμμένες!

Μα δεν χάραξα ακόμη της σιωπής μου το πάθος…

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

φονεμένος αντίλαλος






Τουλάχιστον
ας σώσουμε μία ιδέα
αφού το Νόημα
καταβροχθίστηκε στις γωνιές
όπου παραμονεύουν
οι λυσσασμένοι σκύλοι

τι κι αν δεν καταφέραμε
διάπλατες πληγές
στα χείλια μας ν’ ανοίξουμε
(είναι οδυνηρό το αλάτι , αδερφή μου)
ελεύθερο το αίμα
σε λαίμαργα στήθια
να κυλήσει

όχι,
όχι
δεν έχει σημασία

το μόνο που μετράει
είναι τι θα αφηγηθούμε

και πόσες προσευχές
περήφανα στα δόντια
θα κρεμάσουμε

*
Μαρία Ροδοπούλου

***
Ανακαινίζω μια ιδέα
στο απατημένο νόημα
μιας ξέχορδης σημασίας.

Κι αν τιμωρούμαι
γιατί αληθινή υπάρχω,
είναι γιατί
ποτέ δεν φοβήθηκα
την αρμύρα να καταπιώ.

Λυπάμαι,
που η αφήγησή τους,
(πύον άσαρκης πατούσας)
μόνο το εντός τους χλευάζει
διαπερνώντας τα πέτρινα τοιχώματα
της ψυχής.

Φονεμένος αντίλαλος
ενός μίζερου οργασμού!
*
Γωγώ Πακτίτη