ο Θεός, μια ομπρέλα και ένα φρέσκο κρεμμύδι "2"

Και επειδή η θάλασσα
Καταπίνει τους ανόρεκτους εραστές
Αφήνοντας ένα μαύρο ρούχο στην επιφάνεια
Έστησα φάρο σε κάποιο κουμπί,
Που επέπλεε καταδικασμένο να συντρίβεται
Σε ονειρόβραχους καρχαρίες,
Να βλέπει ο Θεός και να γεμίζει τους νερόλακκους
Με θαύματα.
Δεν με πειράζει που τα νύχια μου γδέρνω
Στην προσευχή,
Μα εκείνη την ομπρέλα σκιάζομαι
Μη ξαφνικά ανοίξει και με παρασύρει.
Δεν λυγίζω στην προσφορά των δακρύων,
τον κλέφτη των ματιών μου, φοβάμαι.
Καρφώνω στην πέτρα της αναζήτησης
Το φρέσκο κρεμμύδι. Δεν το χρειάζομαι.
«θα μείνεις εδώ;» με ρωτά έκπληκτος.
«εδώ, όπου η λύπη μου ξεχύνεται στην απελπισία σου».
Και κρύβω την αύρα του στα κοχύλια.

Είναι και αυτή η πίστη μου, που τρομάζει το Θεό…

*

-απάντηση στο ποίημα της Μαρίας Ρ-

ακίδα αιμορραγούσα

Φεγγάρι,
Ανέβηκα σκάλα χρυσόπλεκτη
Με χέρια διάφανα,
Στάζοντας αγάπη.
Συνάντησα έναν σμιλευτή
Δάκρυα να καμώνει
Με λίθο ανεκπλήρωτου ήχου
Στης λάμψης το ανέφικτο.

Ακίδα αιμορραγούσα
Χαράζει το σχήμα σου,
Μίσος αλλοτινού πόνου,
Για να δαμάσει τη νύχτα.
Αλίμονο,
Απάτης επαίτης
Ο θηριοδαμαστής,
Ξεσηκώνει θυμούς ναυλωμένων
Ματιών
κοιτάζοντας το «κατόρθωμα».

Ιστορία βγαλμένη από στρωσίδια
Αναλφάβητων…

Λουόμενη αμαρτία,
Φεγγάρι
Η ματιά σου…

αφή ψυχής

Μ’ ακούς;
Ξεδιπλώνω τον ήχο του βιολιού
Πάνω στα μαλλιά σου
Ανέμελα να σε συναντήσει
Κάθε βράδυ στα αργοπορημένα
Όνειρα που στήνουν χορό
Στις ερωτικές σταγόνες της βροχής.

Με νιώθεις;
Ο ίσκιος μου αναπάντεχος φρουρός
Ξαποσταίνει στους ώμους σου
Χαϊδεύοντας το φιλί
Στους περιπάτους του κορμιού σου
Με αφή ψυχής
Να παγιδέψει τη τρικυμία στο στήθους σου.

Μύρισε τούτο το πρωινό άφοβα
Κι άσε το τραγούδι της ανεμώνης
Να ζεστάνει τη φωνή μου
Για να μπορώ να σου μιλώ
Και να θεριέψει το χέρι μου
Για να μπορώ να σου γράφω.

- αφιερωμένο-

με τα φτερά της φιλίας

Ζω,
Στα φτερά αετού μαχητή
Στη ράχη βράχου ασμίλευτου
Στη χαίτη αλόγου
Στα μάτια δελφινιού
Πάνω στα χέρια μου

Αναπνέω,
Αέρα νικητή
Φουρτούνα ηττημένου
Αύρα μωβ του δειλινού
Άρωμα εραστή
Οσμές της ψυχής μου

… και αφουγκράζομαι μουσική αγάπης φίλων…

*

-αφιερωμένο στους τρεις σωματοφύλακες-

-ο Νταρτανιαν-

γεννήθηκα "άνθρωπος"

κι εγώ,
που δεν έχω κάνει κακό,
παρά μόνο σε μένα,

ποιους ιστούς νοσηρούς να γιάνω,

αφού με λεηλάτησα,
με σκότωσα
και με ξαναζωντάνεψα.

δεν ήθελα τους άλλους που με τρύγησαν
να χαρακώσω

κι έστρεψα το μαχαίρι μου σε μένα…

μήπως είμαι ένα δάκρυ του Θεού,

στα καλώς κείμενά του;
ή μήπως τους καμπούρηδες πληρώνω
με τίμημα μιας συρμένης αναζήτησης
συγχώρεση που γεννήθηκα «άνθρωπος!»

ΔΕΝ ΝΗΣΤΕΎΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΡΟΝΟ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ…
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΝΗΣΤΕΥΩ…

*

-εμπνευσμένο από τον Δημήτρη Δικαίο-

Κανείς δεν θέλει να είναι μόνος του

Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο
ολομόναχη έξω κοιτάς
Η καρδιά παγωμένη
δεν θέλει πια ν'αγαπά

Ενα σπασμένο βέλος
στέκομαι στις Σκιές

Στις σκιές...

‘Ελα σε μένα
Δεν μπορώ να σε δω ...

Κανείς δεν θέλει να είναι μόνος,
Κανείς δεν θέλει να δακρύζει
Το κορμί μου σε λαχταρά
τόσο πολύ που πονώ
Ο χρόνος είναι πολύτιμος και φεύγει
Και εγω ολη μου την ζωή εσένα περιμένω
Γιατί δεν με αφήνεις να σ’ αγαπήσω;

Μπορείς να ακούσεις την φωνή μου;
Σονέτο είναι για να μπορέσεις να με βρείς
Και ξάφνου ..
τρέχεις μέσα στην αγκαλιά μου

προτού τρελλαθώ
τρέξε σε μένα
γιατί πεθαίνω...

Θέλω να με νιώθεις,
να με χρειάζεσαι
σαν τον αέρα που αναπνέεις
Ανάσα μου, σε χρειάζομαι στην ζωή μου
Γι’αυτό μη φεύγεις

Κανείς δεν θέλει να είναι μόνος του....


Ποιητική Μετάφραση του “Nobody Wants to Be Lonely”
by Maria R.

υγ.

throw away

the Dark Veil of Loneliness

and come to me...

I'm waiting for thee..

M.R.

εμπνευσμένο...

«τα τσιγάρα που κάηκαν απόψε
Το οινόπνευμα που πέρασε στο αίμα
Κι η ποίηση μια γριά πόρνη
Δε σε κατηγορεί ποτέ για τίποτα
Αφήνει το τηλέφωνό της
Κρυφά στην τσέπη σου
Και σ’ εκλιπαρεί να την επισκεφθείς»

«κάποτε πηγαίνεις»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ ( ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ )

*

Φτάνω,
Μ’ ένα παλτό στους ώμους φθαρμένο
Με δάχτυλα κίτρινα από νικοτίνης ερινύες
Το χέρι δεμένο με κόκκινο πανί
Για να θυμάται πως δεν ξέρει…
Σταυρώνω τους ιδρωμένους κόμπους
σε σεμνή στάση ικεσίας
Μήπως μπερδέψει το βλέμμα εκείνο,
Το απλανές από κομμάτια φθοράς.
Καθισμένη σταγόνα από ρούμι
Η ποίηση, οδυνηρά στενάζει
Ανίδεες γραμμές
Σε κρυστάλλινη σφαίρα.

Δεν είναι που γέρασε εκείνη,
Είναι που ώριμη ξεχωρίζει
Τις κακοτοπιές…
Κι εγώ χαϊδεύω τους κροτάφους της
Μήπως και λίγη σοφία κλέψω…

*

ΓΩΓΩ

μηδέν χιλιόμετρα

Στάζει ο ήλιος σε μια
Δροσοσταλιά χαμόγελο
Ενός κόσμου που τον πόνο
Φτιάχνει ρακί,
Μονορούφι να καίει τα πάθη.
Παντού κυλάει η αμαρτία,
Μου έγραψες,
Με αίμα διχασμένο και ντροπαλό.
Υπάρχει ωραιότερη λέξη;
Σε ρώτησα…
Κι εκείνο το "όχι",
Ταξίδι στη γοητεία του απρόσμενου
Σκουντάει χιλιόμετρα που
Κραυγάζουν τα χείλη.
Την δική σου αλήθεια
Φόρεσε
Και ημίγυμνη η ντροπή
Είναι ηδονής παραστράτημα!

*

-αφιερωμένο στη σκοτεινή πριγκίπισσα-

στο ματιών σου το νερό

Στο οχυρωμένο μου εντός
Βηματίζω νευρικά
σα τη φωτιά που καταπίνει τις στιγμές
μιας αθώας πεταλούδας
που τη νύχτα θέλησε να πιει.

Υπάρχει διέξοδος ,μου είπες.
Μια χαραμάδα μικρή
στων ματιών σου το νερό.
Πίσω απ’το γαλάζιο δάκρυ
όπου η δροσιά του δειλινού
σβήνει εγκαύματα μιας φωτογραφίας
πλανεμένης.
Κι ανάβει χρώμα που ζωντανεύει
ξεχασμένες γραμμές καρδιάς
σαν ανταμωθεί η αφή μας.

Φόρεσα το κόκκινο,
ανεξίτηλο στο μάγουλο της νιότης,
στάζοντας της φωνής σου τ’άρωμα
σε ρανίδες φράσεις.
Μόνο το όνειρο αποκρυπτογραφώ
για να ραίνω τη ψυχή μου
με της θύμησης τα δάχτυλα.

Κοιμήσου μοναξιά μου,πια …

χάδι ταξιδιού

Κουρασμένη η νύχτα απόψε
Στα βλέφαρα αφυδατώνει τη σκιά
Στων ματιών τις περιπλανήσεις
Ο ήχος της προσδοκίας ξεσηκώνει
Τους ανέμους που άπνοια είχαν
Στα περασμένα χρόνια
Σημαία σιωπής τα άναμμα του νου
Στο πέρασμα των αισθήσεων

Να φρεσκάρεις τη φωνή μου
Στις νότες του τραγουδιού σου
Ζήτησες
Με κείνο το άψυχο συρματένιο κάλεσμα

Για δες όμως,
Οι λέξεις ντροπαλές αμαρτίες
Στάθηκαν στα βήματα της τόλμης
Που απρόσμενες φιγούρες
Έκαναν κατάληψη στη καρδιά

Ν’ αφεθώ στο χάδι του ταξιδιού
Με μόνη αποσκευή
Την αλήθεια των χειλιών σου;

ανταύγεια μνήμης

Διαβάζεις για τον έρωτα,
Με μάτια καρφωμένα στις ανήσυχες ώρες
Των ψευδαισθήσεων, για να σβήσουν
Την μέθη του πάθους σου.
Κρεμάς το βράδυ σου στον τοίχο
Με θέμα «ανταύγεια μνήμης»
Μήπως και χρώμα δώσεις στον απατηλό χρόνο
Της ερημιάς σου.
Στριφογυρίζεις τα δάχτυλα στο σκοτάδι
Ψαχουλεύοντας την νύχτα,
Να βρεις το αθέατο που είναι τεντωμένο
Στο νήμα μιας αράχνης.

Στο μονοπάτι που περπατήσαμε μαζί,
Κατοικεί ακόμη το φιλί μας.
Σαν βγει ο αυγερινός
Σεργιανίζει στα δέντρα της λησμονιάς
Και σαν ο ήλιος άλικα δάκρυα μαραίνει
Κουρνιάζει στις φυλλωσιές της θύμησης.

Σε κείνο το δρομάκι,
Που ο ήχος των πουλιών φτερουγίζει
Γεύομαι τα κύματα των αισθήσεων
Σαν με τυλίγει το άρωμα της μορφής σου.
Εκεί ταξιδεύω το κορμί σου…

το ανεκπλήρωτο των κυμάτων

Είδα όνειρο, μάτια μου,
Πως έσκυψε λέει η καρδιά να θωπεύσει
Το ανεκπλήρωτο των κυμάτων.
Το κλάμα μεθυσμένο από ευωδιές
Αόρατες, που τη θάλασσα λιγώνουν,
Παιχνίδιζε στα δάχτυλα.
Βότσαλα, που κυλούν βασανιστικά
Στα ξεραμένα χείλη.
Ταξίδι στα βήματα του καθρέπτη
Το βλέμμα ανάβει.
Τις ρυτίδες της ψυχής
Με την αφή απαλύνω,
Μήπως τούτες τις χαρακιές
Απ’ το πρόσωπο ξορκίσω.
Σκέφτηκα να ζωγραφίσω τη νιότη
Τον χρόνο να ξεγελάσω,
Μα δεν μου πηγαίνει ένα ταλέντο ξένο.
Μονάχα με τις λέξεις συνομιλώ
Κι εκεί αφήνω τα νεαρά σημάδια μου.
Ξετύλιξε αγάπη μου το σμαραγδένιο
Όνειρο στα ίχνη του έρωτα
Κι άσε με στη κόκκινη γραμμή
Στο μέτωπό σου να κατοικήσω.

χαμένο φεγγάρι

Το έχασα κι αυτό το φεγγάρι.
Ανέβηκε τόσο ψηλά, που ο δρόμος
Με κοιτούσε λυγώντας το ιδρωμένο βράδυ.
Τούτη η παγωνιά,
Διάτρητη στάζει τα μηλίγγια μου.
Περπατώ πάνω στου χάους το γέλιο
Ειρωνικό χλευάζει τους γδαρμένους μηρούς.
Που χρόνια αναστενάζουν να κατοικήσουν
Σε ανηφόρες παράφορα γαλάζιες.
Τις παλάμες μου κοιτώ
Σημαδεμένες από πυρακτωμένα μάτια
Κάρβουνα που φτιάχτηκαν
Για να αφοπλίσουν το οξυγόνο που κρατώ.
Έφτιαξα ένα σταυρό,
Από ξύλο τριανταφυλλιάς για να μου θυμίζει
Το μαρτύριο.
Αγκάθια από λάμες δίκοπες
Χαράζουν τη σιωπή της ρίζας μου.
Πες μου,
Γιατί έκλεψες τ’ αστέρια την ώρα που ερωτοτροπούν;
Έκοψες τις γωνίες τους
Για να βλέπεις πως ματώνει το σκοτάδι.
Δεν έχω τι άλλο να σου δώσω,
Παρά μονάχα το πρόσωπό μου
Που κρύβει καταρράκτες θύμισες!

Ακουμπάς το έρμαιο σ’ αγαπώ μου
Λίγο πριν το ξυράφι του διλήμματος
Με ματώσει.

ύστατη προδοσία

Είναι η βουρκωμένη ψυχή
που έξω από την πόρτα της
υποκρισίας στερεύει το δάκρυ
του χωρισμού.

Είναι το συρματόπλεγμα της φωνής
που το ψέμα γαντζώνει
στο όνομα της συγκάλυψης
μιας άθλιας ανάγκης,
που , αλίμονο, ματώνει.

Είναι γυμνό παραστράτημα του πόθου
Που μαστιγώνεται από βροχή
όψης διχασμένης
μα και ντροπιασμένης.

Είναι η αθέατη όχθη του άβατου
που την κώμη του στα χείλη ρίχνει.
κι αυτά τον άνεμο ανατριχιάζουν
σαν το φιλί τους κάψει
τους χαμένους.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ Η ΖΉΛΙΑ
ΜΗΤΡΑ ΓΊΝΕΤΑΙ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

- ευχαριστώ πολύ μια φίλη για την βοήθειά της -

φωνή γυρολόγου

Ήσυχο που είναι τούτο το πρωινό.
Σκέψεις ατσαλάκωτες, με το ρυθμό ανάσας.
Στου γυρολόγου τη φωνή ζωντανεύει ο ήχος,
Ξύπνημα μιας συγκομιδής άχρηστης πραμάτειας.
Στον κήπο το βλέμμα μου, σέρνεται με μια σαύρα,
Που προσπαθεί να γλιτώσει από το μάτι τ’ αηδονιού.
Πόσο περίεργο!
Ο μουσικός της αυγής, σκοτώνει μια ψυχή
Και στη φωνή του φοράει το θάνατο.
Ο παλιατζής, ακόμη τους ήχους του παιδεύει.
Λιώνω τους φόβους στον αντίλαλο της σιωπής,
Νεκρανασταίνω τα άψυχα , στιγμή αδυναμίας,
Και με νεύμα αντάρτη ήρωα, καταδικάζω
Στον πάτο της αφάνειας τα θυμωμένα λόγια μου.
Πόσο περίεργο!
Ανθισμένες λέξεις που συγχωροχάρτι κόλλησαν
Στην πλάτη του ραβδοσκόπου!