Όταν σκόνταψα, δεν κρατήθηκα

άφησα να πέσουν οι χαραμάδες στο κενό

Όταν το κενό έδυσε τη ψυχή

άφησα του ήλιους στην αναπαράσταση

της έκλειψης

Μα όταν αναρτήθηκα ζωή,

έστειλα στο διάολο τις ερινύες

να συγκολλούν αυταπάτες

Τότε, τότε έγινα εγώ

φτιάχνοντας λέξεις αυστηρές

στα αλλήθωρα μάτια σας,

φτιάχνοντας ήχους ηγετικούς

στο κερί των αφτιών σας

Κανείς δεν κατάλαβε

πως η αλήθεια προορίζει πραγματικότητα,

πως η πραγματικότητα δυναμώνει την ευαισθησία

Όλοι εσείς,

που έχετε κατά νου τη φίμωση…

Mια λάθος ευχή,

στο φρικαρισμένο όνειρο είμαι

ανταμώνω καθημερινά τον εαυτό μου

στις παρυφές των δρόμων

τους άναρχους πόρους

των ιδρωμένων παπουτσιών να θωρεί

Μου αρέσουν οι "λάθος" ευχές

οδηγούν σε τρυπημένα πεζοδρομία

εισπνέοντας γραμμές λευκών ονείρων

δωρεάν διάσταση

με ναύλα μια ανάσα

...διάτρητης επισκέψεως

στην αίθουσα αναμονής

του αργοπορημένου intercity

πάντα καθυστερούν τα σφυρίγματα

της απέναντι όχθης

λαθρεπιβάτες στηριζουν όνειρα

μηχανοδηγός η απουσία

τις σκουριασμένες ράγες

γλύφουν σκισμένες σόλες

τρίζει η αλλαγή της πορείας

ταξιδιώτες χαμένοι

δίχως ακοή

τρίζουν βαγόνια

αχθοφόρος

η καταδίκη της περιπλάνησης

στον καπνό των φαντασμάτων

διαδοχικά εξουσιάζουν τούνελ

απορροφουμένης συνουσίας

καθως η μελωδία της μπάντας

παραστρατεί

Γωγώ Πακτίτη - Mat

Τίτλος Τέλους

Λοξοδρόμησε η μπακέτα
σε δάχτυλά άμαθα συνομωσιών

Χάθηκε η second position

στους σταθμούς αναμονής εξέγερσης

Να συνεχίσω, μαέστρο;

M.R

Τους διαστέλλοντες φονιάδες πορνεύω
Στους κισσούς της πλάτης μου

Περάστε κόσμε…
Φυγόδικος είμαι από μοναστήρι σχιζοφρενών

Αφήστε την κατάρα σας
Στις ριγέ ανταρσίες μου

Εκείνο το ψαλίδι,
Που χρόνια είχα φυλαγμένο,
Με τα χέρια μου το δίνω
Τις εμμονές μου να ματώσετε.

Στις φλέβες η σκουριά να διασταυρωθεί…

Οσμή σήψης το βλέμμα
Τα βιώματά σας χορταίνει

Περάστε…
Αφήστε το «όχι»
Στην αναίρεσή μου να βαπτιστεί

«Το θύμα δεν παριστάνω
Ο φόβος του θέλω σας είμαι
Ο θυμός της ψυχής σας»

Καθρεπτίζομαι...

Διαρκώς αμετανόητα
καθρεπτίζομαι στους νερόλακκους

στο βάθος της λάσπης χαράζομαι ρωγμή
στην πορεία της συνείδησης

δώρο γίνομαι άχρονο…

η αγάπη δυνατή, σαν το θάνατο, ανεμπόδιστη

και εσείς οι κριτές
την ατολμία σας ανακηρύσσεται
στην πρωτιά

διαρκώς αμετανόητα λαθεύω…

«συνήθεια στοργική»

λησμονείς...

Τώρα λησμονείς
τη φτιασιδωμένη σκιά σου

«πεταμένη σε χαλάσματα ανεπιθύμητων αποφάσεων»

Της αμαρτίας ο «έντιμος βίος»
καταπατάει ντροπή
που ωρίμασε στα χέρια σου

Η δίψα για ελπίδα
σκλαβωμένο ταξίδι

Ώρες πληγωμένες...

Η οδύνη τούτη
πόνος νοθευμένος
στη τροφή της ηλικίας σου

Στις λέξεις της ψυχής
άγνωστη ταυτότητα διαμελίζεσαι

«στον κρωγμό του ονείρου αντηχείς»

Στις παρυφές της απουσίας
ήρωας επωάζεσαι άοπλος

θυμήσου…
όσο η αγάπη όρνια έλκει
νεκρική εξουσία το τετελεσμένο!


Υ γ. 1
«σε κείνους που το πάθος είναι φόβος…»

Υ γ. 2
«σε αυτούς, που δεν αντέχουν την αγάπη…»

Υ γ 3
«τέλος, στους έχοντας παρωπίδες στη ψυχή…»

Στα πλοκάμια του περιμένω μου, είμαι παγιδευμένη.
Η μορφή, τατουάζ στα μάτια.
Η μουσική της βροχής συνοδεύει την αντοχή.

Αν ήμουν φόβος, τη σιωπή της στάλας θα τρόμαζα!
Να διαλυθεί, σταγόνα μελιού, στα δαγκωμένα χέρια.
Ασπασμός στα χείλη, με μεταφέρει εκεί…

Ποιοι θεοί, τη ροή του έρωτα σταματούν;
Θνητή αγάπη με διαμελίζω.
Να έχει πάντα να με πίνει…

Δεν ντύθηκα ποτέ μετάνοια.
Το χάδι ελευθερώνω στου νερού την ορμή
Κόντρα να πάει στο ρεύμα
Μη τα υπάρχοντα παρασύρει
Που χαρισμένα είναι…

Αν ήμουν ερωτηματικό,
Στης άρνησης τον κόμπο θα στεκόμουν
Με το παρόν μαχαίρι
Για να μπορεί το μέλλον να με κατακτήσει…

Μου είπες «ΜΑΖΙ…»

Ενέδωσα απόψε
Στη μικρή λέξη του *ναι*

Κρίκος έγινα
Στο δεξί σου δάχτυλο

Σύμβολο ένωσης
Το παράσημο του έρωτα!

Μου είπες «ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…»

Το χάρισα το πάντα
Σε μιας στιγμής τσιγάρο

Μα δρόμος σου έγινα
Ελεύθερα να καπνίζεις

Περπάτημα γυμνό είναι η ζωή!

Μου είπες «ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ…»

Λαθεύει ο λόγος
Σαν οι πράξεις προκαλούν

Τόλμη σου έγινα
Το χέρι να σμιλεύει

Ένα τοπίο ο τοίχος της σιωπής!

Μου είπες «Σ’ ΑΓΑΠΩ!»

Και με βρήκα!

υγ
"αφιερωμένο στο νέο χορογράφο της ζωής μου"

Μιλάς για χθες
Που διογκώθηκαν οι κώδικες
Της ακινησίας
Στο ξακουστό εμπόδιο
Της πίστης

Μιλάς για τα αυθαίρετα
Της φωνής τους επίπεδα
Που θίγουν αρμόδιους
Διακόπτες

Παράκληση Κύριε!

Τα έρποντα κατάγματα
Διόρθωσε

Κι εγώ
Σε χρόνο ανυποψίαστο
Θα εκδυθώ!


"ευχαριστώ τη Μαρία Ν για τη φωτογραφία"

Ακούω…
Συνέχεια ακούω…
Μα χαραγμένη είμαι στους ήχους
Της γλώσσα σας σαν τεμαχίζει
Άσπονδους

Ξέρω να ακούω
Μα στο μυαλό μου στριγκλίζουν
Οι φωτιές σας σαν καυτηριάζουν
Αλλιώτικους

Τους ήχους ανάποδα γυρίζω
Μήπως κώδικας γίνουν
Στα γρατζουνισμένα δόντια σας
Και πάψουν να πτύουν αφωνία

Στη μουσική σας βυθισμένη
Να με χορέψω ξέχασα
Ανέγγιχτη

Πόσο αδύναμη είμαι!

Είναι η μνήμη πιο δυνατή
Στο πάλι του λάθους

Χρόνια
Μια ταμπέλα φωτεινή
Στο μέτωπο αναβοσβήνει

«διανυκτερεύω»

Οι μεγάλοι γυαλιστεροί δρόμοι
Μαστίγιο έχουν στα πέλματα

Στο γείσο των μαλλιών μου στέκομαι
Αίμα στάζοντας
Στις δονήσεις της απαγορευμένης λωρίδας

Ήρθα εδώ
Στη χούφτα κρατώντας
Τους σηματοδότες αρμούς του αντίλαλου
Σαν στριγκλίζουν οι ρόδες

Η οδός μου
Μια στάση λύτρωσης
Στην αγωνία σας

Στην αγορά των προϊόντων
Οι φωνές σας άδειες!

Με φέρω ανώνυμη στην ψυχή
Να προλάβω να με γνωρίσω…

«δεν διανυκτερεύω»

Όποιος έρχεται αξόδευτος ας κοπιάσει…

Πάνω στο φτερό
Δίχως άνεμο κεραυνοβόλο
Ανταμώνομαι
Τις ώρες μου να κουρνιάσω
Ανυπάκουη

Τριγύρω στο στήθος
Πλέκω ρυθμό
Με ήλιο ντυμένη
Βηματίζω

Σε ουρανό
Που σφυρίζει θάλασσα
Βαπτίζομαι

Πάνω σε βράχο
Μεθυσμένη άμμος
Μεταφέρομαι

Εκεί
Υψώματα ανύπαρκτα
Σκιές ανίδεες
Με μάτια άμαθα

Ταξίδι αγκαλιάζω
Ανοιχτά των απολαύσεων…

Υ. Γ.

Ο νους ας ξυπνά φωνές στις διακοπές…

Όταν μπορείς
το ανέφικτο να παραδεχτείς
στο πέρασμα του σήμερα,
διαχέεσαι επιθυμία

Επώδυνες παραβάσεις του αύριο;

Τώρα που δεν είσαι όνειρο
θύμισες ξανά επιφύλαξη!

Βαρύ δειλινό η ψυχή
σε ότι πίσω άφησε!

Άσε με να μαντέψω…

Στην αντίπερα όχθη
δεν υπάρχει δίλλημα.
Στους ώμους τα λάθη
καταλάγιασαν.

Εκείνες οι αμαρτίες
με καλούν διάσπαρτες!

Δεν μαντεύω!

Το όνομά μου
«γέννα» το κατάκτησε!

Υ. Γ.
Κατά την παρούσα ημέρα
που ανατέλλει η σκέψη!

Στο προσεχές μέλλον
υποκλίνεται το καινούριο!

Γωγώ Πακτίτη

Και ύστερα μου λέτε
να φυγαδεύσω τον συμβολισμό
της ανισότητας
από την τρύπα της τέντας
που εγκλωβίζει όλες τις
φράσεις του ποιήματος

Μιμείται αντιγράφοντας
μύτες άλικες
στη μεταγραφή τη υποψίας

Εκεί που κείτεται νεκρός
ο εραστής
τα χείλη του φορώ
στο πλάσμα μέσα μου

Να θάψω μόνο το άρωμά του
να γονατίσω το στόμα
στα αναχώματα του Θεού
που δεν ήξερε γιατί ο πόνος
αρμυρός φυτρώνει

Κεχριμπαρένιο το κορμί
στις ρίζες των μαλλιών
μόνο ανταποκρίνεται

Ξέρεται γιατί;

Της λύτρωσης ο εξαερισμός
δεν διογκώνει κώδικες
μήτε η χωρητικότητα
ανάσα ιωδίου!

Όλοι πορνεύουμε
Τα διακορευμένα οράματα
Μιας στείρας αντοχής

Εδώ
Στην απείραχτη λιωμένη
Μοναξιά του ορθού

Μια ιδέα νεκρική
Συντονίζει τη σάρκα

Σαν το έλκηθρο σκοντάφτει
Στις ανατροπές
Η σκέψη βασανίζει ουλές
Άρρυθμο πόνο
Στη γλώσσα

κυλινδρικές συναρμολογήσεις
γενεές στάχτης και κάποιοι επιστήμονες κυκλοθυμικοί
γύρω από ένστολες βιομηχανίες ξεμαλλιασμένες …
με εμπνέουν …

πολυλογούν οι αναθυμιάσεις

διαμελίζουν στις παγίδες των ονείρων
συσσωρευμένους ιστούς πληγωμένους

εξάγουν από αδύναμες σωληνώσεις, πτήσεις …

η απογείωση χάνει τα φτερά της
τι συλλέγεις ? ηλεκτροπληξία πλήξης?

κοίτα γύρω μας ,
σωτήρες ιθαγενείς ,σκοτώνουν φίδια περιέργειας
βουτάνε τα βέλη τους στο φαρμάκι
προς φύλαξη νυμφομανής άτιμης, πληρωμένης δύσης …

τι προστατεύουμε όλοι ακριβώς?
μια οδοντοστοιχία , πριν δηλητηριαστεί
από την τελευταία δαγκωματιά …

tango

P.S : λυπάμαι που το ρέψιμο του θανάτου μου
θα είναι η κόκκινη παλίρροια του φοβισμένου ρίσκου σας …

***

στοχάσου όμως
τα θυμωμένα κλωνιά του πύργου
που δαγκώνουν άγρια τη θύμηση

εκείνα τα ηλιογέρματα
στο λυρικό φαρμάκι των πουλιών
κόποι τεμαχισμένοι
στα ακρολίθαρα της μοναξιάς

στη μέση της πληρωμής
αφυπνίζουμε ούλα
σε κορμί ανούσια προδομένο

«δεν είναι η εκβολή αναθυμιάσεων
στο φοβισμένο ρίσκο
ο πόνος είναι της λύπης»

Γωγώ Πακτίτη

καθρέπτης ολόκληρη

Πάλι ολόσωμη διανυχτερεύεις!

Πάντα,
Με φαντάσματα τεμαχισμένα
Στη πτυχή της νύχτας

Καθρέπτης ολόκληρη!

Επιθυμίες
Μήπως οι άλλοι μεταμφιεσμένο φως
Στο περίγραμμά σου κλέψουν

Κάποτε αποδέχτηκες
Μικρογραφία μεγέθυνσης
Μα τώρα…

Τώρα,
Τα φορητά γιατί τους
Φαντασιώνεις
Στη λιπαρή τέχνη τους

"στη Μ.Ρ."

τουλάχιστον

Τουλάχιστον, εγώ ανακάλυψα ότι κάπου με έχω χάσει. Εσείς;

Και ίσως αυτή είναι η ζωή μας τελικά
Όσο μας χάνουν οι άλλοι
εμείς να ψάχνουμε να μας βρούμε
λησμονώντας πάντα τι έγινε
την τελευταία φορά που ανταμωθήκαμε

Και πόσο άσχημα μυρίζει
η διαδρομή από την μια μεριά του νου
στην απέναντι όχθη του

Είναι όλα αυτά τα προχειροθαμμένα μυστικά, βλέπετε,
που σαπίζουν κάτω από το ανελέητο χαμόγελο της πραγματικότητας ενώ τρέφουμε τις φλέβες
με εύπεπτους μύθους

Μαρία Ροδοπούλου


Τουλάχιστον
Κάτι διαφορετικό

Κάτι που στα δάχτυλα
Ξεφλουδίζω
Σαν παραλλαγή της σήψης

Μπορεί
Οι ρηχές ηδονές
Τον ερχομό τους ν’ αγνοούν,
Η όχθη όμως
Η απέναντι
Απόλυτα παραδέχεται

Τουλάχιστον
Μετατροπή ξημέρωσε

Γωγώ Πακτίτη

Απέναντι με μεταφέρω
Στα αποκαΐδια αποκάλυψης
Της μονότονης ισχύος σου

Κάρβουνο με κατασκευάζω
Λύχνους να ζωγραφίζω
Σε χίμαιρες σβηστές
Των αλήτικων πεζοδρομίων

Τις αλάνες του λάθους
Αναλύει η μαυράδα μου!

Στις παλιές σκαλωσιές με σχεδιάζω
Της ερημιάς
Φαντασμάτων στήριγμα
Μετέωρο

Τα ίχνη σου τυπώνουν την ανταρσία μου!

Αντίληψη καρφωμένη
Αποστήθισης υγρής
Η γνώση σου,
Φτήνια διαρρέει

Ένα «βήτα» η διαφορά…

Πιθαμή προς πιθαμή
Το βλέμμα μου με διέλυσε
Στης πλάνης
Το γκρίζο στρώμα

Αντοχή στην αντοχή
Οι όρκοι καρφώθηκαν
Στο λιθάρι
Μιας ενοχής κατεργασμένης

Το αγέρι ανυποψίαστο
Κατάσαρκα με φέρει

Λίγα μέτρα το φως μου
Στο μάγουλο παιδικής αθωότητας
Χώνεψε παρωπίδες
Στις χαρακιές

«ήταν κάπως χρυσαφένιο με μπλε πέτρα»

Αυτό μονολογούσε η αναζήτηση!

Η συννεφιά μου αγωνιά!

Θυμός θαμπωμένος
Η αντανάκλαση

Σε ανακύκλωση θανάτου
Περιορίστηκα
Όπως έταξα κάποτε
Στης μοναξιάς την αφύπνιση

Με έραψα άλαλη
Στα σκαλιά του κουράγιου
Κάματος η δροσιά μη γίνει

Πόσο λάθος έκανα!

Ένα «βήτα» η διαφορά…

Το ΒΑΘΟΣ το μπλε μου
Ανανεώνει!

Εδώ ματώνω στασιμότητα
Αλλά αλλού το αίμα ρέει…

αγίνωτο εσύ

Παρουσία του αγίνωτου εσύ
Σε ποιο άγνωστο εντός μου
Κατοικείς;

Όσα ανάθρεψα ματόφυλλα,
Τους όρκους μου να παραβλέψουν
Κρίκοι καμώθηκαν
Στης αβεβαιότητας τα συντελεμένα

Άκου!

Ότι η σκέψη σχημάτισε
Στους τοίχους
Ο ήχος τις γωνίες
Επιβεβαίωσε

Δεν θέλει «έρωτα» η ανάμνηση
Παρά μια τζούρα καφέ
Για να σβήσει…

«προβολέας στο αντιανεμικό παρελθόν»

ευχαριστώ την tango για την φωτογραφία

ολόσωμη φιλία

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ξεσκουριάζει
Τις κλειδώσεις μου,
Δεν γνωρίζω τι τα άλατα τεμαχίζει
Από τα μάτια μου,
Ούτε τις αδιάκριτες επαναστάσεις
Τι τις καυτηριάζει.

Αυτό που ανόρεκτα προσγείωνα
Στους ώμους μου,
Σήμερα έγινε ολόσωμη φιλία.

Δυο πρόσωπα μου χάρισαν,
Να προσεύχομαι σαν πονώ!

Δυο ψυχές με μάντεψαν,
Να ξορκίζουν τους άσβεστους
Εφιάλτες μου!

Δυο αλήθειες με φίλεψαν,
Να με αγκαλιάζουν
Στη σιγουριά της νοσταλγίας!

Δεν θα μπορούσα ποτέ
Τα λόγια μου να συνθέσω,
Αν η «αγάπη» δεν εμφανιζόταν
Ξανά στα σημάδια μου.

«υψίστης ασφάλειας το αίμα σας»


“Το ελάχιστο της εκτίμησής μου
στις αγαπημένες φίλες μου Μαρία και Μαίρη”

Tρέξε

Τρέξε
Λιγότερο απ’ τον άνεμο
Να προλάβεις
Τα μαλλιά σου να δεις
Πως με τον χρόνο διακλαδώνονται

Τρέξε
Περισσότερο απ’ το κλάμα
Να παρατείνεις τη σιωπή
Της τελευταίας μνήμης

Ταυτόχρονα πήγαινε
Με την παραλλαγή της θάλασσας
Το μοιρολόι ατιμώρητο
Μη μείνει
Που γλώσσες τσάκισε βίαια
Στου πένθους τις κοιτίδες

Και σταμάτα εκεί
Σε έρωτες ορθούς
αναγνωρισμένους
Στου κορμιού τις θήκες
Που άλλοτε φιλοξενούσαν
Σπαθιά για χάδια

«τι θα γινόταν αν το βάθος μας άλλαζε;»

υ γ

ότι απέμεινε στις τσέπες
του ηττημένου
είναι που δεν ξεχνά
ονόματα αφετερίας


Γωγώ Πακτίτη

κορμός αλήτης

Η δύναμή μου
Μια ανατροπή
Φουστάνι βιασμένο
Κατασκευής παράνομο

Μονόφθαλμος
Ο κορμός αλήτης

Μάτια σφαλισμένα
Εντός του διακορευτή
Δωματίου

Χτύπων εκτίναξη
Η αναφυλαξία εντόμων
Που διεισδύουν στα ανόθευτα

Δεν έκλεψα, με έκλεψαν
Δεν σκότωσα, με σκότωσαν

«Φτηνά παζάρεψαν τα δάκρυά μου!»

Ότι στις λέξεις είχα βασανίσει
Με λάβωσε με εξαφάνιση!


Το χθες κομμάτιασαν
Άνευ αναισθητικού!


Υ. Γ.

«Δεν πονάει η απώλεια, αλλά το γιατί!
Κι όταν η απάντηση γδαρμένη συλλαβίζει
Μοιάζει αδικία ηθελημένη
Στη μονιμότητά μας»

από αλλού κατάγομαι...

Σου μιλώ απόψε
Όπως η φυγή
που κρυσταλλιάζει αντίο

Όπως ο καπνός
που συντριβή
απολιθώνει

Ένα κομμάτι της νύχτας είμαι
Στο στόμιο ενός μπουκαλιού
από κρασί νοθευμένου πυρετού

Στο χείλος του ποτηριού
οι μνήμες απαγκιστρώνονται
Σπαράζω δάχτυλα
στης οινοποσίας το χατίρι!

Οι επαναστάσεις,
Ετικέτα σαρκίου
Αθετούν αρχές
Καλοπληρωμένου δότη

Αλλιώς με νόμιζα
Κι αλλιώς με θέλουν…

Μα εγώ από αλλού κατάγομαι!

Από παραθαλάσσιες πληγές
που ξεχειλίζουν μέθη!

Κυρά μου...

Εκεί πρωτοείδα τη δύναμη.
Καβαλάρισσα στη ράχη της φθοράς.

Κυρά κι αρχόντισσα,
να ανεμίζει το καμτσίκι στα σαθρά βήματά της.

Με διάλεξε, την διάλεξα, δεν γνωρίζω.

Μα τούτο που έχει σημασία πια,
είναι η σαϊτιά στο μπράτσο της θέλησης.

Και άμα τη δύναμη την σεβαστής,
έχει τον τρόπο της να σε αγαπήσει.

Σου δίνει χάρη περίσσια
στο περπάτημα της τρέλας
με μια γροθιά πείσμα,
να σηκώνεσαι όταν σκοντάφτουν οι στιγμές.

Εκεί λοιπόν την αντάμωσα την Κυρά μου,
στον πάτο του πηγαδιού
να σουλατσάρει στους μουχλιασμένους τοίχους του εντός μου
και να γροθοκοπά τα άβροχα πιστεύω μου.

Τούτος ο πόνος, μόνο για καλό με επισκέφθηκε!

Την μεμψιμοιρία δάκρυα κάνω
να ξεπλύνω τους ορίζοντες της θλίψης,
καθάριοι να λάμψουν στα αποστειρωμένα άλλοθι μου.

Τώρα μπορώ το αίμα μου με μικρόβια να μεθύσω,
αφού θνητή μεγάλωσα σε θεούς μικροαστούς.

Κι αν τρύγησαν σώμα και ψυχή,
αφήνω τον φόβο τους στις τύψεις να μαρτυράει.

"οργασμός κυμάτων η σκέψη της καρδιάς μου"

Παράπονο

Σαν να μην άντεχε άλλο
η γυναίκα με τ’ αρμυρά μάτια

- πάντα έλεγαν πως σ’ άλλη γη
είχε το κλάμα της πρωτακουστεί –

τον ουρανό με το μεγάλο λυκίσιο στόμα
και τη θάλασσα με τα μύρια
πεινασμένα μάτια

ω ναι !
δεν άντεχε άλλο πόρτες να κλειδώνει
μα να της κλέβουνε τους τοίχους

και κίνησε λάσπη να 'βρει
που ποτέ με πρόσωπο ανθρώπινο
δεν νόθεψε τη μαγιά της

_ Στην Γωγώ Πακτίτη_

Μαρία Ρ.


Τι κρίμα!μα δεν μπορώ
τη νοσηρή εξουσία
της θηλυκότητα σας
να προσκυνήσω

"γυναίκα με μετάλαβε ο έρωτας
στις μπούκλες του να αμαρτάνω"

δεν χρωστάει ανταμοιβή
η συνουσία
απαρχαιωμένων δηλητηριάσεων

τα μάτια σας
το λόγο σαμποτάρουν

ωκεανός του ψεύδους η φωνή σας

"σε λάθος ηδονή κατέβηκα"

Η στάση σας
διακορευμένος στύλος
της ψυχής σας

βωμός η ράχη μου
στα νυχτικά αποφάγια σας

"φλεγόμενη βάτος η αντοχή μου"


_Γωγώ Πακτίτη_

παραιτούμαι...

Παραιτούμαι!

Οι λέξεις ταιριάζουν σε όλους
Μα πιο πολύ στους έχοντας
Στο στήθος αστραπές

Κι εγώ
Σβησμένη είμαι!

Η σοδειά μου απόψε
Ναυάγησε στα μυστικά

Άνυνδρα τα ματόφυλλα
Του πυρετού μου

Δεν έχω
Παρά μονάχα μορφασμό
Να σας χαρίσω!

Τώρα μπορώ με χαμόγελο
Να με ξεγελάσω!

«Λυπάμαι
Μα τις προσδοκίες μου
Ενταφίασα!»

μια ελπίδα για τις αισθήσεις

Σε ένα δισάκι τα ναύλα μου!
Χιλιόμετρα πολυλογίας η άσφαλτος!

Προορισμός…
Αναζήτηση αισθήσεων!

Στους χρόνους των δονήσεων
Κουρασμένος ο ήχος!
Τραύμα παιδικό η ακοή
Νότες κλεφτές εναρμονίζει

Καταφύγιο άφαντο
Η όσφρηση
Κατάληψη απενεργοποιημένων
Αρωμάτων
Αλυσοδένει!

Στο μέτωπο,
Ελπίδα στιχουργώ
Με ρυτίδες ανεξερεύνητες…

Στα χνάρια της φωνής
Με διαχέω
Άλαλη!

Και ο γυρισμός…

Ένα μοντέρνος
Δον Κιχώτης!

«όταν το χέρι πιο πέρα προσπάθησα ν’ απλώσω
Με δάγκωσε ανελέητα»

προς...ευχές

η χαραγμένη καρδιά

Εδώ αλλάζει κάθε ώρα ο καιρός
λες και αλλάζει η άβυσσος
και διάθεση και σκέψη…

κάτω απ’ τα δέντρα τα νεκρά
ψάλλουνε μόνα τους τα «σ’ αγαπώ»
μα δεν υπάρχει χαραγμένη ούτε μια καρδιά
σε όλο το δάσος για να τα πιστέψει…

Εχτές ελάβαμε εντολή
για ενός καινούριου αρχάγγελου την στέψη
μα δεν περισσεύει φωτοστέφανο σωστό
(βλέπεις οι εκστρατείες προς το φως
τα έχουν όλα καταστρέψει…)

Στείλε μου σε παρακαλώ
εκείνη την καρδούλα που είχες ζωγραφίσει
με το βελάκι και το «σ’ αγαπώ»
θέλω από μέρες να ρωτήσω τον θεό
εάν μπορεί τη στέψη να ευλογήσει
με μια καρδούλα χάρτινη
αντί με φωτοστέφανο σπασμένο και μισό
και αν με το βέλος θα άφηνε
τον άγγελο στα δέντρα εδώ να ξύσει
στην ίδια τη μεριά που ξύναμε αγκαλιά
όσα ποτέ η άβυσσος δεν βλέπει όταν κοιτά
μα ούτε κι ο χρόνος τόλμησε
ποτέ του να τα σβήσει…

Γιώργος Ποταμίτης

Σε στολίδια περίσκεψης
Κρύβεται ο καιρός

Δεν είναι μόνος!

Πίσω από τον στοχασμό
Με την αγάπη
Μαντεύει

Κάποτε ένα δάκρυ
Στις ρίζες του νου
Είχα φυτέψει

Στο σκοτάδι
Ανώδυνα στρογγύλευε
Μα όσο ψηλάφιζε το φως
Οδυνηρά υποψιαζόταν

Όσο το βλέμμα
Χάραζε «σ’ αγαπώ»
Η ερμηνεία
Λυγμό έκανε το κρίμα

Προς…ευχές σμιλεύω
Τους εφιάλτες
Έρωτα να κάνει

Γωγώ Πακτίτη

ψιχαλίζει καρδιά

Είσαι βροντή
του χειμώνα χαϊδεμένη

Κοίτα!
Λιμνάζουν οι αστραπές
εντός σου

Θεέ μου!
Η παγωνιά
τα βλέφαρά μου στάζει

Καταφύγιο αξεπέραστο
με ονειρεύεται

Στην απεραντοσύνη
της βροχής
πόσους κύκλους
ακόμη θα κάνω;

Αγρυπνούν οι θύμισες απόψε

Εικόνα ανεξίτηλη
με κινηματογραφεί

Και η φωνή…
Ψιχαλίζει καρδιά!


«οι σκέψεις μου φτερά μουσικής, πετούνε ανατολικά»

μονόλογος μουσικής

Το δωμάτιο
καπνούς γεμάτο

Μνήμες κυκλωμένες
στα τρυφερά ψιθυρίσματα των χορδών
μιας ανυπεράσπιστης κιθάρας

Πλαγιασμένες ώρες

Στάζουν τα σκαλοπάτια των ματιών
στα αφημένα συναισθήματα
χαράζοντας γλυπτό
ψύχους αμετανόητου

Πως στροβιλίζει η ζάλη
τα στρωσίδια της ερήμωσης!

Μονόλογους μουσικής
μετρώ
καθώς τα φώτα
το δάκρυ τρεμοσβήνουν

Μελωδία χαμένης πληγής!

*

Γωγώ Πακτίτη

***

κιθαρωδός
που όλο παίζει
με σπασμένες τις χορδές
μια μουσική
που πάντα
ήτανε η ψυχή μου…
και δένει κόμπο τις χορδές
και ξαναδένει όσα ζω
με όσα ονειρεύτηκα
πως θα 'τανε ζωή μου…

…νότες που παίζουν
όσα ζήταγα να βρω
σε όσα γύρευαν
να γίνουν η ψυχή μου…

*

Γιώργος Ποταμίτης

πότε;

Γιατί θα πρέπει
εγώ να πολεμώ τις ερινύες μου
ενώ εκείνες το μόνο που ποθούν
είναι η φυγή;

Γιατί η θλίψη
το όνομά μου πίνει
μεθώντας τον τόνο της σιωπής;

Φοράει γόβες η θηλυκότητα
στιλέτο στων ματιών τις τύψεις

Ανακατεύω μαύρο
στη φυλακή της αυλής μου

Πωλητής πλανόδιος
το όνειρό μου,
πάγκο στήνει
την άρνηση να ξεπουλήσει

Τι ειρωνεία!
Δυναστεία από κανέναν
δεν κληροδοτώ
μα η ίδια με παιδεύω

Πότε το εντός μου
ανακωχή με το σώμα μου
θα κάνει!

λειτουργίες αισθήσεων

Ποίηση
Αρένα των στιγμών
Όπου οι μάρτυρες της γραφής
Κατασπαράζονται
Από τα θηρία των αισθήσεων


«ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ»
Από το βιβλίο του Γιάννη Τόλια
«ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ»


Πάλι λειτούργησες
Τον ψαλμό των φωνηέντων

Πάλι μαέστρος
Στη συμφωνία των λέξεων

Οι νότες σου
Γράμματα αφής
Στο ανήμερο ποίημα

Μεταμόρφωση γυναίκας
Η απαγγελία των αισθήσεων

Αν κάποιος ξέρει
«ικεσία» να συλλαβίζει
Σμίγει έρωτα
Στου τοίχου σου το ξεφύλλισμα