ω! αγάπη!

πλησίασε το φως

να κυλήσεις

στην ίριδα των ματιών μου,

το πάθος,

να ανοίξεις αυλάκια στη ψυχή και το σώμα

να χυθεί το άρωμα

εντός των κυττάρων μου

μωβ ανθός

Αγέρας είμαι
στις λέξεις των ονείρων.
Τον απόηχο του γέλιου σας αφουγκράζομαι.

Είμαι το Διάφανο παραστράτημα
στις φωνές σας,
που με ανέβασε ψηλά
για να θωρώ τα πάθη μου
στης λίμνης τους μωβ ανθούς.

Κι αν η ανάσα μου
προσδοκούσε
κατάδυση στην καταιγίδα,

τελικά ,
ναυαγός θα μείνω στο βάρος της ψυχής μου.

διάτρητη είναι η αμαρτία
σε αίμα αρνητικό!
ας έχω πυρετό στη ψυχή,
παρά θάνατο παγωμένο!

Αφιερωμένο στη φίλη μου

Γωγώ.

ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

απονευρωμένη όραση

Μουδιασμένη σήμερα!

Στείρο ποτάμι,

σύντροφος του άνυνδρου ουρανού

αγκομαχεί στο δύσβατο,

που κάποτε θύμιζε, βυθό.

Απονευρωμένη η όραση ,

πόνου ευθεία ,

διασχίζει στρατοπεδευμένους ιούς

στα σύνορα του Βορρά,

παγωμένη εκστρατεία.

Έναν γκρεμνό γεφυρώνω

τριών λευκών νάνων,

να μεταφέρουν εφόδια σε νηστικούς πολεμιστές.

Πλανεύτρα όσφρηση!

Ανεξέλεγκτε νου!

Προδικάζεις πόνους

σε βύθιση αμαρτωλής σύριγγας,

μετάγγιση μάταιης ανακούφισης

Προδομένε μυστικοφόρε λάρυγγα,

γευματίζεις καημούς

φέτες από νάρκωση!

μυστικά κρυμμένα

όλες οι λέξεις μου
καμωμένες από δάχτυλα ψυχής
χαρακώνουν λευκές σελίδες.

μυστικά κρυμμένα της καρδιάς
τα αγαπημένα,
στων ματιών σου την αρχή,
στων χειλιών σου το τέλος.

κι ότι γράφω,
με την ελπίδα φυλαχτό
κοιμάμαι,
να με θυμάσαι και να θυμάσαι
πως μπορεί να ήμασταν ένα!

*

"εμπνευσμένο από την Ισμήνη"

τι λες;

Οργώνω στο όνειρο μα φυτρώνει γκρεμός

φυτεύω στον γκρεμό και βλασταίνει πατημένη γη…

Στην πρώτη στροφή ένα πουλί

με σημαδεύει με το ράμφος και λέει

καλά ήμουν άγονο

τώρα παλεύεις με ίχνη

μα τα ίχνη γυρεύω του λέω…

δεύτερη στροφή δε βρήκα

ούτε ίχνη

και ξέρω πως άλλη στροφή στο όνειρο δεν υπάρχει

μόνο ανεπεξέργαστη γη για χαμένα βήματα

τι λες;

πάμε;

Γιώργος Ποταμίτης

Πάλι βρέχει μοναξιά σε βήματα χαμένα.
Σε κάθε στροφή,
σε κάθε γκρεμό
χορτάρι υγρής προσμονής.
Ένα τσιγάρο σύννεφο
να πεταρίσει η ψυχή μου,
στ' ακατέργαστα τ’ ονείρου σκαλιά,
στο γύρισμα του χρόνου
που σιωπηλά ακολουθεί τα ίχνη μου.
Αθέατη να είμαι δίπλα σου
να καίνε οι παλάμες
τις νύχτες
που κουρνιάζουν οι σμιλευτές
στο χάρτινο καλέμι του Εγώ τους.
Μα περπατάμε ψηλά,
λύνοντας το ζωνάρι της καρδιάς
που αγέννητες ελπίδες σπέρνει.
Τι λες;
θα κινήσουμε ;

Γωγώ Πακτίτη

*

"ευχαριστώ τον Γιώργο Ποταμίτη για την φωτογραφία που έφτιαξε"