από αλλού κατάγομαι...

Σου μιλώ απόψε
Όπως η φυγή
που κρυσταλλιάζει αντίο

Όπως ο καπνός
που συντριβή
απολιθώνει

Ένα κομμάτι της νύχτας είμαι
Στο στόμιο ενός μπουκαλιού
από κρασί νοθευμένου πυρετού

Στο χείλος του ποτηριού
οι μνήμες απαγκιστρώνονται
Σπαράζω δάχτυλα
στης οινοποσίας το χατίρι!

Οι επαναστάσεις,
Ετικέτα σαρκίου
Αθετούν αρχές
Καλοπληρωμένου δότη

Αλλιώς με νόμιζα
Κι αλλιώς με θέλουν…

Μα εγώ από αλλού κατάγομαι!

Από παραθαλάσσιες πληγές
που ξεχειλίζουν μέθη!

Κυρά μου...

Εκεί πρωτοείδα τη δύναμη.
Καβαλάρισσα στη ράχη της φθοράς.

Κυρά κι αρχόντισσα,
να ανεμίζει το καμτσίκι στα σαθρά βήματά της.

Με διάλεξε, την διάλεξα, δεν γνωρίζω.

Μα τούτο που έχει σημασία πια,
είναι η σαϊτιά στο μπράτσο της θέλησης.

Και άμα τη δύναμη την σεβαστής,
έχει τον τρόπο της να σε αγαπήσει.

Σου δίνει χάρη περίσσια
στο περπάτημα της τρέλας
με μια γροθιά πείσμα,
να σηκώνεσαι όταν σκοντάφτουν οι στιγμές.

Εκεί λοιπόν την αντάμωσα την Κυρά μου,
στον πάτο του πηγαδιού
να σουλατσάρει στους μουχλιασμένους τοίχους του εντός μου
και να γροθοκοπά τα άβροχα πιστεύω μου.

Τούτος ο πόνος, μόνο για καλό με επισκέφθηκε!

Την μεμψιμοιρία δάκρυα κάνω
να ξεπλύνω τους ορίζοντες της θλίψης,
καθάριοι να λάμψουν στα αποστειρωμένα άλλοθι μου.

Τώρα μπορώ το αίμα μου με μικρόβια να μεθύσω,
αφού θνητή μεγάλωσα σε θεούς μικροαστούς.

Κι αν τρύγησαν σώμα και ψυχή,
αφήνω τον φόβο τους στις τύψεις να μαρτυράει.