μια ελπίδα για τις αισθήσεις

Σε ένα δισάκι τα ναύλα μου!
Χιλιόμετρα πολυλογίας η άσφαλτος!

Προορισμός…
Αναζήτηση αισθήσεων!

Στους χρόνους των δονήσεων
Κουρασμένος ο ήχος!
Τραύμα παιδικό η ακοή
Νότες κλεφτές εναρμονίζει

Καταφύγιο άφαντο
Η όσφρηση
Κατάληψη απενεργοποιημένων
Αρωμάτων
Αλυσοδένει!

Στο μέτωπο,
Ελπίδα στιχουργώ
Με ρυτίδες ανεξερεύνητες…

Στα χνάρια της φωνής
Με διαχέω
Άλαλη!

Και ο γυρισμός…

Ένα μοντέρνος
Δον Κιχώτης!

«όταν το χέρι πιο πέρα προσπάθησα ν’ απλώσω
Με δάγκωσε ανελέητα»

προς...ευχές

η χαραγμένη καρδιά

Εδώ αλλάζει κάθε ώρα ο καιρός
λες και αλλάζει η άβυσσος
και διάθεση και σκέψη…

κάτω απ’ τα δέντρα τα νεκρά
ψάλλουνε μόνα τους τα «σ’ αγαπώ»
μα δεν υπάρχει χαραγμένη ούτε μια καρδιά
σε όλο το δάσος για να τα πιστέψει…

Εχτές ελάβαμε εντολή
για ενός καινούριου αρχάγγελου την στέψη
μα δεν περισσεύει φωτοστέφανο σωστό
(βλέπεις οι εκστρατείες προς το φως
τα έχουν όλα καταστρέψει…)

Στείλε μου σε παρακαλώ
εκείνη την καρδούλα που είχες ζωγραφίσει
με το βελάκι και το «σ’ αγαπώ»
θέλω από μέρες να ρωτήσω τον θεό
εάν μπορεί τη στέψη να ευλογήσει
με μια καρδούλα χάρτινη
αντί με φωτοστέφανο σπασμένο και μισό
και αν με το βέλος θα άφηνε
τον άγγελο στα δέντρα εδώ να ξύσει
στην ίδια τη μεριά που ξύναμε αγκαλιά
όσα ποτέ η άβυσσος δεν βλέπει όταν κοιτά
μα ούτε κι ο χρόνος τόλμησε
ποτέ του να τα σβήσει…

Γιώργος Ποταμίτης

Σε στολίδια περίσκεψης
Κρύβεται ο καιρός

Δεν είναι μόνος!

Πίσω από τον στοχασμό
Με την αγάπη
Μαντεύει

Κάποτε ένα δάκρυ
Στις ρίζες του νου
Είχα φυτέψει

Στο σκοτάδι
Ανώδυνα στρογγύλευε
Μα όσο ψηλάφιζε το φως
Οδυνηρά υποψιαζόταν

Όσο το βλέμμα
Χάραζε «σ’ αγαπώ»
Η ερμηνεία
Λυγμό έκανε το κρίμα

Προς…ευχές σμιλεύω
Τους εφιάλτες
Έρωτα να κάνει

Γωγώ Πακτίτη

ψιχαλίζει καρδιά

Είσαι βροντή
του χειμώνα χαϊδεμένη

Κοίτα!
Λιμνάζουν οι αστραπές
εντός σου

Θεέ μου!
Η παγωνιά
τα βλέφαρά μου στάζει

Καταφύγιο αξεπέραστο
με ονειρεύεται

Στην απεραντοσύνη
της βροχής
πόσους κύκλους
ακόμη θα κάνω;

Αγρυπνούν οι θύμισες απόψε

Εικόνα ανεξίτηλη
με κινηματογραφεί

Και η φωνή…
Ψιχαλίζει καρδιά!


«οι σκέψεις μου φτερά μουσικής, πετούνε ανατολικά»

μονόλογος μουσικής

Το δωμάτιο
καπνούς γεμάτο

Μνήμες κυκλωμένες
στα τρυφερά ψιθυρίσματα των χορδών
μιας ανυπεράσπιστης κιθάρας

Πλαγιασμένες ώρες

Στάζουν τα σκαλοπάτια των ματιών
στα αφημένα συναισθήματα
χαράζοντας γλυπτό
ψύχους αμετανόητου

Πως στροβιλίζει η ζάλη
τα στρωσίδια της ερήμωσης!

Μονόλογους μουσικής
μετρώ
καθώς τα φώτα
το δάκρυ τρεμοσβήνουν

Μελωδία χαμένης πληγής!

*

Γωγώ Πακτίτη

***

κιθαρωδός
που όλο παίζει
με σπασμένες τις χορδές
μια μουσική
που πάντα
ήτανε η ψυχή μου…
και δένει κόμπο τις χορδές
και ξαναδένει όσα ζω
με όσα ονειρεύτηκα
πως θα 'τανε ζωή μου…

…νότες που παίζουν
όσα ζήταγα να βρω
σε όσα γύρευαν
να γίνουν η ψυχή μου…

*

Γιώργος Ποταμίτης

πότε;

Γιατί θα πρέπει
εγώ να πολεμώ τις ερινύες μου
ενώ εκείνες το μόνο που ποθούν
είναι η φυγή;

Γιατί η θλίψη
το όνομά μου πίνει
μεθώντας τον τόνο της σιωπής;

Φοράει γόβες η θηλυκότητα
στιλέτο στων ματιών τις τύψεις

Ανακατεύω μαύρο
στη φυλακή της αυλής μου

Πωλητής πλανόδιος
το όνειρό μου,
πάγκο στήνει
την άρνηση να ξεπουλήσει

Τι ειρωνεία!
Δυναστεία από κανέναν
δεν κληροδοτώ
μα η ίδια με παιδεύω

Πότε το εντός μου
ανακωχή με το σώμα μου
θα κάνει!

λειτουργίες αισθήσεων

Ποίηση
Αρένα των στιγμών
Όπου οι μάρτυρες της γραφής
Κατασπαράζονται
Από τα θηρία των αισθήσεων


«ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ»
Από το βιβλίο του Γιάννη Τόλια
«ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ»


Πάλι λειτούργησες
Τον ψαλμό των φωνηέντων

Πάλι μαέστρος
Στη συμφωνία των λέξεων

Οι νότες σου
Γράμματα αφής
Στο ανήμερο ποίημα

Μεταμόρφωση γυναίκας
Η απαγγελία των αισθήσεων

Αν κάποιος ξέρει
«ικεσία» να συλλαβίζει
Σμίγει έρωτα
Στου τοίχου σου το ξεφύλλισμα