Πιθαμή προς πιθαμή
Το βλέμμα μου με διέλυσε
Στης πλάνης
Το γκρίζο στρώμα
Αντοχή στην αντοχή
Οι όρκοι καρφώθηκαν
Στο λιθάρι
Μιας ενοχής κατεργασμένης
Το αγέρι ανυποψίαστο
Κατάσαρκα με φέρει
Λίγα μέτρα το φως μου
Στο μάγουλο παιδικής αθωότητας
Χώνεψε παρωπίδες
Στις χαρακιές
«ήταν κάπως χρυσαφένιο με μπλε πέτρα»
Αυτό μονολογούσε η αναζήτηση!
Η συννεφιά μου αγωνιά!
Θυμός θαμπωμένος
Η αντανάκλαση
Σε ανακύκλωση θανάτου
Περιορίστηκα
Όπως έταξα κάποτε
Στης μοναξιάς την αφύπνιση
Με έραψα άλαλη
Στα σκαλιά του κουράγιου
Κάματος η δροσιά μη γίνει
Πόσο λάθος έκανα!
Ένα «βήτα» η διαφορά…
Το ΒΑΘΟΣ το μπλε μου
Ανανεώνει!
Εδώ ματώνω στασιμότητα
Αλλά αλλού το αίμα ρέει…
