Διαρκώς αμετανόητα
καθρεπτίζομαι στους νερόλακκους
στο βάθος της λάσπης χαράζομαι ρωγμή
στην πορεία της συνείδησης
δώρο γίνομαι άχρονο…
η αγάπη δυνατή, σαν το θάνατο, ανεμπόδιστη
και εσείς οι κριτές
την ατολμία σας ανακηρύσσεται
στην πρωτιά
διαρκώς αμετανόητα λαθεύω…
«συνήθεια στοργική»
