Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ξεσκουριάζει
Τις κλειδώσεις μου,
Δεν γνωρίζω τι τα άλατα τεμαχίζει
Από τα μάτια μου,
Ούτε τις αδιάκριτες επαναστάσεις
Τι τις καυτηριάζει.
Αυτό που ανόρεκτα προσγείωνα
Στους ώμους μου,
Σήμερα έγινε ολόσωμη φιλία.
Δυο πρόσωπα μου χάρισαν,
Να προσεύχομαι σαν πονώ!
Δυο ψυχές με μάντεψαν,
Να ξορκίζουν τους άσβεστους
Εφιάλτες μου!
Δυο αλήθειες με φίλεψαν,
Να με αγκαλιάζουν
Στη σιγουριά της νοσταλγίας!
Δεν θα μπορούσα ποτέ
Τα λόγια μου να συνθέσω,
Αν η «αγάπη» δεν εμφανιζόταν
Ξανά στα σημάδια μου.
«υψίστης ασφάλειας το αίμα σας»
“Το ελάχιστο της εκτίμησής μου
στις αγαπημένες φίλες μου Μαρία και Μαίρη”
