νερομπογιές πλανεύτρες

Γεμάτο ζωγραφιές το παράθυρο της ανάγκης
μα το φόντο, σκονισμένο από χρόνου χέρια.

Θάμπωσε η ερημιά το τοπίο των ματιών!

Θυμωμένη ζήτησα αθάνατο νερό
που εξιλεώνει νερομπογιές πλανεύτρες
από βρόχινη σκόνη.
Ανακατεμένα χρώματα δακρύζουν το τζάμι
με σκούρες κηλίδες ανυπαρξίας τώρα πια.
Αφουγκράζομαι το σιωπηλό μουρμουρητό
της βαμμένης κατηφόρας,
σαν οι μπογιές κατρακυλούν στον τοίχο
της ξεγραμμένης αλήθειας.

Ξέρεις τι νοστάλγησα;

Τα φυσικά γέλια των μολυβιών
που ξέρουν στα χείλη να σκιτσάρουν
ένα ταξίδι στου παραμυθιού το νεύμα.

Πόσο ανοιχτός είναι ένας μύθος, στο αέναο της ψυχής!

*

εμπνευσμένο από την tango