Έχω ένα θάνατο κρυμμένο στο μανίκι μου
όπου οι αδυναμίες του χλευάζουν
τη μία στιγμή που όλοι θε να ζήσουν.
Λησμόνησα απόψε
πως οι φλέβες μου κυοφορούν απομεινάρια
της δίνης σου.
Πόσο θλίβομαι σαν οι καταδίκες μου
εξιλαστήριο θύμα είναι!
Σήμερα έχει σειρά η κόψη του ξυραφιού
πάνω στα αλύτρωτα όνειρα των μαρτύρων
μιας παραίτησης ανόθευτης.
Τρέχει η δίψα της ευθύνης
στα ίχνη των άμοιρων δακρύων.
Σμιλεύω τις ενοχές της σιωπής
και διαπραγματεύομαι το ντροπιασμένο βλέμμα
χωρίς απολαβές.
«υπάρχει συμπόνια;» ρώτησες.
Υποπτεύομαι πως τέτοια βήματα σβήνουν
στα απρόσιτα βράδια των μελλούμενων.
«υπάρχει λύτρωση» μονολόγησες!
Και αύριο,
όσο επώδυνα είναι τα αφαιρετικά μονοπάτια
στους ίδιους πειρασμούς θα ενδώσεις!
Στης κορυφής τις διαστάσεις!
Εκεί θα μάθω πόσο ώριμος
είναι o καρπός της μοναξιάς!
