μολύβι μου

Χρόνια μιλώ με τις σκέψεις μου
που τα καταδικασμένα γιατί
στήνουν τραπέζι προσδοκίας.
Τραβώ γραμμές στων αστεριών τις τελείες,
το σχήμα να δραπετεύσω από τα τετριμμένα.
Συνάντησα που λες, ένα μολύβι που ονειρευόταν
να κατοικήσει το φεγγάρι.
Διαδρομές ατελείωτες μαύριζαν την γωνία του.
«κουρασμένο είσαι» το ρώτησα λυπημένη.
«είναι που παλεύω να χαράξω την πορεία μου» μου απαντά περήφανα.
Κόλλησε το χρώμα του στα δάχτυλά μου,
γιατί βελούδινη με είδε σαν με γνώρισε.
«σου χαρίζω τη γνώση μου που δάκρυα στάζει με τις λέξεις» μου είπε.
«κι εσύ τι θα έχεις σαν μείνεις γυμνό;» απόρησα μελαγχολικά.
«η γνώση δεν είναι αγάπη νοθευμένη. Δεν είναι λέξεις πλαστές» χαμογέλασε.
«η γνώση είναι δόσιμο σε ψυχές ανήσυχες.
Κι εγώ ρούχο πάλι θα βρω να ντύσω την δική μου»
«σ’ αγαπώ μολύβι μου σκοτεινό, που με ξεχώρισες
από μυριάδες ψεύτες»

*

-αφιερωμένο-