μαύρο...μωβ...

Είμαι το στόμα
των χιλίων ανώνυμων Σκιών,
το αγέννητο δάκρυ
των ραμμένων ματιών σας

Είμαι η Νύμφη
των μυρίων σκοτεινών πολιτειών,
η πιο πορφυρή σταγόνα
των άνυδρων χειλιών σας.

Είμαι η Λαϊδα
των επτά θανάσιμων αμαρτιών,
το δηλητήριο στην
άκρη των αιχμηρών χεριών σας.

Είμαι ο ανομολόγητος Φόνος σας
(και ο πιο ηδονικός καημός σας)
Εμπρός λοιπόν , θνητοί...
Δεύτε Λάβετε τις Σκιές μου.

*

Μαρία Ροδοπούλου

**

Είμαι ο έβενος
της αδιάκριτης ψυχή σας
στην υπάρχουσα
λεπίδα της γλώσσας.

Είμαι φιγούρα τραγική
στα λιωμένα δειλινά
των μαλλιών σας,
στον τρόμο του λευκού.

Είμαι τα πειθήνια όνειρα
στη φρίκη του γέλιου σας,
καρφωμένο τοίχος
στο άδοξο παραμύθι.

Είμαι το φανάρι της τρέλας
στη γλύκα της διαδρομής.
Μαντρωμένα θύματα…
όσοι πιστοί φανερωθείτε…

*

Γωγώ Πακτίτη