αθέατη μοναξιά

Καρφωμένα πόδια σε στερέωμα «ηθικής»
Με βλέμμα ανήμπορο να δει το ψέμα.
Κύματα που τρέχουν ουρανό,
μαύρα στίγματα αποπλάνησης
ντύθηκαν περιστέρια
με στολή μιας αθέατης μοναξιάς.
Κάτω από το εβένινο φουρό,
Ποτίστηκαν αρμύρα οι πόροι
Πληγές που μεθούν τρίαινες
Ανακατεύοντας σιωπή.

Ω! δαντελένιο στήθος μου,
Το ράμφος της υποκρισίας
Σε κεντά, με δάκρυα ζαρωμένα
Από μάτια πλανεύτρας μοίρας!