οίκος μοναξιάς...

Τελειώνω τη μέρα μου
μ’ ένα βράδυ ντυμένο

εβένινο τούλι

Δαχτυλίδι φορά,
ένδειξη υπακοής
προς τα πάθη

Σαν γυναίκα ώριμη
με μαλλιά λευκά
και
ξέπλεκα όνειρα

Ή
σα τριαντάφυλλο αφηρημένο
που γυμνό μένει
σε ηδονοβλεψία πέρασμα
πριν μαραθεί

Ή
σα τραπεζίτη θάλασσα
που παίζει μετοχές
στα ναυάγια του έρωτα.

Δεν θα σου πω ότι συνωμοτώ
μαζί του!
Κουράστηκα το παράθυρο να χτυπά
και αίμα να επαιτεί

Ραντεβού δίνω με την πένα
να λευτερωθώ
από λασπωμένους απόντες.

Τσακώθηκα με τις λέξεις
που θέλουν να με υποτάξουν.

Γυρίζω στον οίκο της τρέλας μου
για να γευτώ την αρμύρα της
να κοιμηθώ με το άρωμά της
ευελπιστώντας το αύριο…