στο ματιών σου το νερό

Στο οχυρωμένο μου εντός
Βηματίζω νευρικά
σα τη φωτιά που καταπίνει τις στιγμές
μιας αθώας πεταλούδας
που τη νύχτα θέλησε να πιει.

Υπάρχει διέξοδος ,μου είπες.
Μια χαραμάδα μικρή
στων ματιών σου το νερό.
Πίσω απ’το γαλάζιο δάκρυ
όπου η δροσιά του δειλινού
σβήνει εγκαύματα μιας φωτογραφίας
πλανεμένης.
Κι ανάβει χρώμα που ζωντανεύει
ξεχασμένες γραμμές καρδιάς
σαν ανταμωθεί η αφή μας.

Φόρεσα το κόκκινο,
ανεξίτηλο στο μάγουλο της νιότης,
στάζοντας της φωνής σου τ’άρωμα
σε ρανίδες φράσεις.
Μόνο το όνειρο αποκρυπτογραφώ
για να ραίνω τη ψυχή μου
με της θύμησης τα δάχτυλα.

Κοιμήσου μοναξιά μου,πια …