της νύχτας ο ίλιγγος

Φίλη μου,
η παραλία αυτή που μέτρησε τη ψυχή μου
στερέωσε την άμμο της στις φλέβες του κύματος
και ένα κομμάτι δειλινού το ζύμωσε στη σιωπή σου.

Η ορατότητά μου σήμερα,
περιορίστηκε στην τελευταία μνήμη της μέρας,
που την υποδέχτηκε ένα φεγγάρι πεινασμένο,
ολάκερο, ανιχνεύοντας συνωμοσίες με τραγούδια
από στήθη που βυζαίνουν αγάπη.

Στο μπαράκι του Φαλήρου,
σερβίρουν κρασί με άρωμα φτασμένης επιθυμίας.
Και εσύ ξέρεις πώς να λιγώνεις στιγμές.
Μ’ άφησες να χορεύω στους ώμους σου
με τα βελούδινα πέλματα των δακρύων μου.

Αν σε ρωτήσουν
γιατί οι κεραυνοί μου συντροφεύουν την ανάσα μου,
να τους πεις πως, στο υψόμετρο του πυρετού μου
το κέρασμά σου ήταν αντίλαλος της γενναιοδωρίας σου.
Η μεθυσμένη ανάγκη μου σε έχρισε εξομολόγο
των νεκρών μου.

Η νύχτα αφήνει ιλίγγους στο άστρωτο κρεβάτι της ακτής,
όπου αστέρια με μαργαριτάρια για ποτήρι
και γιόμα από οίνο λυτρωτικό,
ζαλίζουν ποσειδώνια απαλλαγμένα από καρπούς
ψεύτικων κοσμημάτων.

Φίλη μου,
το φίλτρο του ξημερώματος
εξιλεώνει βυθούς,
περπατώντας
στα χείλη του ήλιου.

-αφιερωμένο στη t ballete-