Τρίτη 29 Απριλίου 2008

ήμουν οι ώρες...είμαι ο χρόνος...


Χαμένος στον καιρό των σιωπών,
έγινες λεπτοδείχτης φονεμένων στιγμών
του ανόρεκτου ρολογιού σου.

«Ήμουν οι ώρες σου
στους λευκούς αριθμούς της κούρασης!»

«Ήμουν η άπλα του καιρού
στα σταματημένα όνειρα της προσδοκίας σου!»

«Ήμουν το πρωινό κουδούνι
στο πρώτο χασμουρητό της μέρας!»

Ποιους μυστικούς διαδρόμους διασχίζεις,
στη κόψη διχασμένου ξυραφιού,
που δείχτες φαντάσματα
σέρνουν σεντόνι
στην άρνηση της ψυχή σου;

Ποιο ξεκούρδιστο πρέπει
αγκομαχεί στα γρανάζια
του αλάδωτου εντός σου;

«Είμαι ο χτύπος της αγάπης
που ακάματα προσμένει
το ξημέρωμα του χαδιού σου!»

«Είμαι η μουσική των χειλιών
που φιλά στο μέτωπο
τις καλημέρες σου!»

«Είμαι η αύρα του χρόνου
που ατσαλάκωτα γέρνω
στο προσκέφαλο σου!»

Κυριακή 27 Απριλίου 2008

άτιτλο


Αν η φαντασία είναι δημιουργικότερη από τη γνώση
Η πείρα ισχυρότερη από την ορμή
Και η επιθυμία πιο συναρπαστική από την απόλαυση
Τότε γιατί η μνήμη πάντα υποκύπτει
στον πειρασμό της νοσταλγίας;

- Γιάννης Τόλιας (ο Πειρασμός της Νοσταλγίας) –
***

Είναι η μοναξιά
που καπνίζει την καρδιά
Είναι η αντοχή που ρυθμίζει
τη μουσική
Είναι η θύμηση
που πίνει την μνήμη

- Γωγώ -

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

αγάπη...πίστη...υγεία...


Τα χνάρια του Χριστού,
στον ανήφορο της κάθαρσης,
οδηγούν στην Ανάσταση!
Τούτο το φως,
ας λάμπει τα βήματα της
Αγάπης!

Τα δάκρυα της προσμονής,
δροσίζουν την αντοχή!
Τούτη η βροχή,
ας γίνει μονοπάτι της
Πίστης!

Οι λέξεις της προσευχής,
στάζουν γαλήνη!
Η ιλαρότητα της ψυχής,
ας γίνει ουράνιο τόξο της
Υγείας!
*
-για έναν έναν ξεχωριστά και για όλους μαζί-

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

ανέλπιδο όνειρο



Φορούσε πάντα,
το ξεχασμένο χαμόγελο
των άλλων,
κρατώντας σφιχτά
τους αριθμούς
των περαστικών.
Μετρούσε αγάλματα
σε πλατείες θύματα,
λερωμένα από άπιστα
περιστέρια.
Στο άδειο σπίτι,
η κάψα του παράθυρου
έκαιγε τη γιορτή της
που χρόνια χάραζε
στους τοίχους.
Είχε πολλά να κάνει
στα χέρια της μοναξιάς,
μα ποτέ δεν μάλωσε με τον
χρόνο για να θάψει
ένα ανέλπιδο όνειρο.
Δεν βρήκε κουράγιο
να στήσει βάραθρο
στον άγνωστο Χ.

"η αγάπη δεν είναι ψηλά,
η αγάπη ζει στη μέση της καρδιάς"

*

εμπνευσμένο από το "ο άγνωστος Χ"

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

καταιγίδα είμαι...


Κι εγώ τι νομίζεις πως είμαι!
Μια καταιγίδα στα στρωμένα αποτυπώματα
της ανυπαρξίας.
Ένα τριμμένο καλώδιο που εμποδίζει
το ρεύμα να φτάσει στο φις
της ανάγκης μου.
Μια ηλεκτροπληξία είμαι
που κάθε τόσο καίω το εντός μου.
Γυμνό σύρμα στην καταδίκη
του έρωτά μου.
Χίλια βολτ στα σκουριασμένα
θέλω των άλλων.

Ένα κινούμενο ηλεκτροσόκ είμαι,
που φοβίζει τα βρεγμένα όνειρα.

Γι’ αυτό σ’ αγκαλιάζω,
γιατί δεν φοβάσαι την φωτιά μου…

Γι’ αυτό σ’ αγαπάω,
γιατί η ψυχή σου αντέχει
τις δονήσεις μου…

Γι’ αυτό σε νιώθω,
γιατί ο βρεγμένος,
τη βροχή δεν τη
φοβάται…
***
- στην t ballete μου-

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

πάθος...


Το πάθος κανένα μνημόσυνο
δεν το ημερεύει.
Δεν είναι πρόσωπο καθηλωμένο
στη μνήμη.
Διατηρώ συναίσθημα που θεριεύει
έρωτα σε αμαρτίας σχιζοφρένεια…
Έτσι,
γιατί η τρέλα είναι υγιής …

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

εξιλέωση τροφής


Τρώει τα λέπια του
πάλι απόψε…
Εξιλέωση τροφής θαλάσσιας
νομίζει ότι είναι,
μα τύψεις κρύβει
στο τρέμουλο της αμαρτίας.
Σταθμός στα μάτια του,
η σάρκα μιας λυγερής τσιπούρας
που ευθείες τσακώνει
στη λόξα του αγκιστριού.
Καταπίνει κόκαλα
γδαρμένης εκτίμησης,
αγκάθι λαιμού
η λαίμαργη ορμή του.
Οι ρωγμές του κορμιού
σκάρα θανατερή
ψήνει την μετάνοια
με κάρβουνα χέρια.

"άραγε νομίζει ότι είναι αθώος;"

Τρίτη 15 Απριλίου 2008

εβένινο πέταγμα


Εβένινο πέταγμα
με λευκό τραγούδι,
έτσι απλά
με το κοίταγμα της αγάπης,
σταυρώνει θέληση
ουρανού
με ταξίδι άγνωστο.
Βάδισμα αποστάσεων
το σιέλ του σύμπαντος
στις σελίδες του ήλιου.
Προορισμός,
το άνοιγμα απ’ το λιοπύρι
της θλίψης.
«δεν έχει τέρμα, παρά μόνο διαδρομή…»
*
-αφιερωμένο στις σελίδες της Φωτεινής-

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

μαύρο...μωβ...



Είμαι το στόμα
των χιλίων ανώνυμων Σκιών,
το αγέννητο δάκρυ
των ραμμένων ματιών σας

Είμαι η Νύμφη
των μυρίων σκοτεινών πολιτειών,
η πιο πορφυρή σταγόνα
των άνυδρων χειλιών σας.

Είμαι η Λαϊδα
των επτά θανάσιμων αμαρτιών,
το δηλητήριο στην
άκρη των αιχμηρών χεριών σας.

Είμαι ο ανομολόγητος Φόνος σας
(και ο πιο ηδονικός καημός σας)
Εμπρός λοιπόν , θνητοί...
Δεύτε Λάβετε τις Σκιές μου.

*

Μαρία Ροδοπούλου


**


Είμαι ο έβενος
της αδιάκριτης ψυχή σας
στην υπάρχουσα
λεπίδα της γλώσσας.

Είμαι φιγούρα τραγική
στα λιωμένα δειλινά
των μαλλιών σας,
στον τρόμο του λευκού.

Είμαι τα πειθήνια όνειρα
στη φρίκη του γέλιου σας,
καρφωμένο τοίχος
στο άδοξο παραμύθι.

Είμαι το φανάρι της τρέλας
στη γλύκα της διαδρομής.
Μαντρωμένα θύματα…
όσοι πιστοί φανερωθείτε…


*

Γωγώ Πακτίτη

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

σπίθα φωτός


Σπίθα φωτός
ρίγησε τη σελήνη
στου κορμιού
το διάγραμμα.
Κύκλοι κόκκινοι
σε μέρη απαγορευμένα
σφράγισαν το δάκρυ,
στους ανείπωτους κυκλώνες.
Ο κύκλος της πέτρας,
σιγοντάρει γραμμές
ζωής μυστήριο,
μιας φθίνουσας στάσης.
Λέξη άγνωστη το όναρ
του χθες,
Λέξη άγνωστη το όναρ
του σήμερα.
Κι η κόψη του διλλήματος
χλευάζει ειρωνικά
τη μάθηση του αύριο…

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

όνειρο...



Πέρασες στα σκοτεινά μου όνειρα,
νοσηρή φαντασία,
σε διάτρητη σκούνα.
Ρούχο παρθενικό
μ’ αμαρτωλό το μπούστο
ηδονικά ασελγεί στ’ απάτητο κορμί.
Στην άκατο του παραλόγου
τον φόβο μετρώ
σ’ ένα κανάλι με ύδατα ρυπαρά,
που παχύ καημό βάφει το μαύρο,
κίτρινα μάτια σιγοντάρουν.
Στιγμή, ανήμπορη να δραπετεύσει
στ’ αβυσσαλέα πείνας σκοτάδια,
καρφώνει τους μηρούς
σε ξύλινη ηρεμία,
αναποφάσιστης ρίψης.
Τοίχοι που ολοένα γύρω μου στενάζουν
σε φως αδιόρατο καταλήγουν.
Μα, τούτοι οι εφιάλτες,
χωρίς τέλος
τελούν το έργο…

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

μολύβι μου


Χρόνια μιλώ με τις σκέψεις μου
που τα καταδικασμένα γιατί
στήνουν τραπέζι προσδοκίας.
Τραβώ γραμμές στων αστεριών τις τελείες,
το σχήμα να δραπετεύσω από τα τετριμμένα.
Συνάντησα που λες, ένα μολύβι που ονειρευόταν
να κατοικήσει το φεγγάρι.
Διαδρομές ατελείωτες μαύριζαν την γωνία του.
«κουρασμένο είσαι» το ρώτησα λυπημένη.
«είναι που παλεύω να χαράξω την πορεία μου» μου απαντά περήφανα.
Κόλλησε το χρώμα του στα δάχτυλά μου,
γιατί βελούδινη με είδε σαν με γνώρισε.
«σου χαρίζω τη γνώση μου που δάκρυα στάζει με τις λέξεις» μου είπε.
«κι εσύ τι θα έχεις σαν μείνεις γυμνό;» απόρησα μελαγχολικά.
«η γνώση δεν είναι αγάπη νοθευμένη. Δεν είναι λέξεις πλαστές» χαμογέλασε.
«η γνώση είναι δόσιμο σε ψυχές ανήσυχες.
Κι εγώ ρούχο πάλι θα βρω να ντύσω την δική μου»
«σ’ αγαπώ μολύβι μου σκοτεινό, που με ξεχώρισες
από μυριάδες ψεύτες»

*

-αφιερωμένο-

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

οδοιπόρος μνήμης


Οδοιπόρος της μνήμης μου,
Ταξιδεύω ξυπόλυτη στην ασμίλευτη
Μορφή σου, που μέρες τώρα σφυροκοπά
Τις αισθήσεις μου.
Περιήγηση αποστάσεων
Της ματιάς μου η θλίψη,
Ακολουθεί χνάρια άσβεστα
Στου χρόνου τα βήματα.
Κατοικείς στα ανομολόγητα
Πάθη μου,
Του χαραγμένου εαυτού μου,
Σαν φως ανυπάκουο
Της λογικής.
Οι άγγελοι της σιωπής μου,
Τραγούδι κάνουν το κορμί
Να φτάσει όραμα
Στης αγάπη σου το βλέμμα.

Στον αέρινο έρωτά μου κατοίκησε,
Να με γεννήσεις, να με μεγαλώσεις,
Να με πεθάνεις,
Στων χειλιών σου τα μυστικά.

«όταν κρυφά στενάζει το αντίο,
Η ελπίδα αφουγκράζεται
τον πόνο;»

*

-ανατολικά της Αττικής-

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

η κραυγή των γλάρων...


Δεν θέλω να ξέρω ότι τα μισά της χιλιάδας
Είναι πεντακόσια.
Δεν θέλω τον άνεμο να ντύνω
Όταν το κρύο με παγώνει.
Δεν θέλω την βροχή ν’ αποσιωπώ
Σε αδιάβροχο νάρθηκα.
Δεν θέλω τον ήλιο να σκεπάζω
Με παρασόλι ίσκιου φονιά.

Τα άθλια όνειρά μου θέλω,
Να μιλήσουν πάνω στην κραυγή
Των γλάρων,
Που σήμερα σπαράξαν τον ήχο.
Την ζωή μου θέλω πίσω,
Που στυμμένη λεμονόκουπα,
Βολοδέρνει σε προαύλιο
Από λογικούς γιομάτο.

Με μια σκούπα κι ένα φαράσι,
Σαρώνω απολιθώματα
Μιας ξεχασμένης ψυχής,
Αλλοτινής εποχής,
Που ήξερε το αίμα της να χαρίζει
Σε κείνους τους πλανόδιους τρυγητές.

Με μια μαύρη σακούλα
Κι ένα θρήνο στα χείλη,
Μνημόσυνο κάνω
Στο αθάνατο ανεκπλήρωτο.

Γλάρε εσύ,
Που ξέρεις να φωνάζεις το απέραντο,
Φορώ τα φτερά σου
Στο υπέρτατο των λέξεών μου!

Τρίτη 1 Απριλίου 2008

αθέατη μοναξιά



Καρφωμένα πόδια σε στερέωμα «ηθικής»
Με βλέμμα ανήμπορο να δει το ψέμα.
Κύματα που τρέχουν ουρανό,
μαύρα στίγματα αποπλάνησης
ντύθηκαν περιστέρια
με στολή μιας αθέατης μοναξιάς.
Κάτω από το εβένινο φουρό,
Ποτίστηκαν αρμύρα οι πόροι
Πληγές που μεθούν τρίαινες
Ανακατεύοντας σιωπή.

Ω! δαντελένιο στήθος μου,
Το ράμφος της υποκρισίας
Σε κεντά, με δάκρυα ζαρωμένα
Από μάτια πλανεύτρας μοίρας!