Μουντό απομεσήμερο
Ήλιο ξεστρατίζει
Στα ιδιοφυή χέρια νεφελώματος
Υδρατμός κραυγής
Το παράλογο του ήχου
Ερειπώνει γειτονιές
Το μονότονο μουρμούρισμα
Της σκόνης
Σχήμα γεωμετρίας
Η αναζήτηση,
Ισοπεδώνει αξίες
Η ζωή είναι θηλυκό
Καμπύλες γεμάτο
Ψηλάφημα χαρμολύπης
Καταλήξεις πορείας
Άνευ τέλους…
Ήλιο ξεστρατίζει
Στα ιδιοφυή χέρια νεφελώματος
Υδρατμός κραυγής
Το παράλογο του ήχου
Ερειπώνει γειτονιές
Το μονότονο μουρμούρισμα
Της σκόνης
Σχήμα γεωμετρίας
Η αναζήτηση,
Ισοπεδώνει αξίες
Η ζωή είναι θηλυκό
Καμπύλες γεμάτο
Ψηλάφημα χαρμολύπης
Καταλήξεις πορείας
Άνευ τέλους…
Γωγώ Πακτίτη
***
Μα τι περίμενες όταν διάλεγες το σχήμα σου
κολυμπώντας στης μάνας σου την ανύποπτη μήτρα;
Μήπως θαρρούσες πως οι καμπύλες
θα χαρτογραφούσαν σκοτάδι
και θα ανακάλυπταν μέρα
Ή μήπως πίστεψες
πως το πρώτο σου κλάμα
γέλιο θα γινόταν στο στόμα
μόνιμο;
Κανένα άρθρο δεν αρκει για να χαράξει πορεία
καμιά ελπίδα δεν αρκει όσο στα ράφια σου
μένει σκονισμένη
Μαρία Ροδοπούλου
