Και ύστερα μου λέτε
να φυγαδεύσω τον συμβολισμό
της ανισότητας
από την τρύπα της τέντας
που εγκλωβίζει όλες τις
φράσεις του ποιήματος
Μιμείται αντιγράφοντας
μύτες άλικες
στη μεταγραφή τη υποψίας
Εκεί που κείτεται νεκρός
ο εραστής
τα χείλη του φορώ
στο πλάσμα μέσα μου
Να θάψω μόνο το άρωμά του
να γονατίσω το στόμα
στα αναχώματα του Θεού
που δεν ήξερε γιατί ο πόνος
αρμυρός φυτρώνει
Κεχριμπαρένιο το κορμί
στις ρίζες των μαλλιών
μόνο ανταποκρίνεται
Ξέρεται γιατί;
Της λύτρωσης ο εξαερισμός
δεν διογκώνει κώδικες
μήτε η χωρητικότητα
ανάσα ιωδίου!
