Τουλάχιστον
ας σώσουμε μία ιδέα
αφού το Νόημα
καταβροχθίστηκε στις γωνιές
όπου παραμονεύουν
οι λυσσασμένοι σκύλοι
τι κι αν δεν καταφέραμε
διάπλατες πληγές
στα χείλια μας ν’ ανοίξουμε
(είναι οδυνηρό το αλάτι , αδερφή μου)
ελεύθερο το αίμα
σε λαίμαργα στήθια
να κυλήσει
όχι,
όχι
δεν έχει σημασία
το μόνο που μετράει
είναι τι θα αφηγηθούμε
και πόσες προσευχές
περήφανα στα δόντια
θα κρεμάσουμε
*
Μαρία Ροδοπούλου
***
Ανακαινίζω μια ιδέα
στο απατημένο νόημα
μιας ξέχορδης σημασίας.
Κι αν τιμωρούμαι
γιατί αληθινή υπάρχω,
είναι γιατί
ποτέ δεν φοβήθηκα
την αρμύρα να καταπιώ.
Λυπάμαι,
που η αφήγησή τους,
(πύον άσαρκης πατούσας)
μόνο το εντός τους χλευάζει
διαπερνώντας τα πέτρινα τοιχώματα
της ψυχής.
Φονεμένος αντίλαλος
ενός μίζερου οργασμού!
*
Γωγώ Πακτίτη
