45...

Δεν είναι που σήμερα βρέχονται τα υπάρχοντά μου.
Δεν είναι που καταλαγιάζω την τρέλα μου στα πεσμένα φύλλα.
Δεν είναι που μαζεύω τη νικοτίνη και κιτρινίζουν τα χέρια μου.
Είναι αυτό το υγρό απομεσήμερο, που νοτίζει ό,τι στους ώμους μου βαστώ.
Εκείνο το ιδιότροπο μετά μεσημβρίας, που γκρινιάζει ασταμάτητα φτύνοντας τους τοίχους.
Τα μάτια μου, φτιάχνουν περίγραμμα σε ένα όνειρο καθρέπτη, που στέκει απέναντί μου να μου θυμίζει τι ήθελα και τι έκανα.

«Αλίμονο αν στα όνειρα παρακαταθήκη κάνουμε».

Ξέρεις,
Κάθε φορά που μετρώ τις 45 μου ουλές, σταυρώνω και μια ελπίδα.
Φοβάμαι εαυτέ μου,
πως κι εκείνη την τρόμαξα σαν αντικατοπτρίζω το άλλοθί μου.

«Χωράω άραγε σε κάποια επιθυμία ενός άγνωστου ήλιου;»

Ρώτησα μια μάγισσα, ποιο φίδι κουλουριάζει τον έρωτά μου.
Μα τι ρωτώ;
Πάντα μου έδειχνες τις ξόβεργες τις αποτυχίας, μα εγώ τυφλή με μάτια ανοιχτά σε λαβώνω.
Είναι φορές που στέκομαι αντίκρυ σου και σμιλεύω αγάλματα αισθήματα.
Και τότε εσύ, κεραυνός στα σωθικά μου, καις ανισορροπία.

«Πως είναι δυνατόν», μου λες, «ξόανο να κάνεις την ψυχή σου!»

*Είναι που κάθε χρόνο μετρώ τα όνειρα και μου μιλώ!*

*Είναι που τρέχω στο 45ο χιλιόμετρο της απουσίας μου!*

*Είναι που ξέρω πως είμαι εδώ…*

ΣΤΡΕΦΩ ΤΟ ΧΑΟΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΧΩΡΟ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ

Υ. Γ.
«Αν λυγίζω, συγχωρήστε με, μα έχω δικαίωμα στην αδυναμία!»