πότε;

Γιατί θα πρέπει
εγώ να πολεμώ τις ερινύες μου
ενώ εκείνες το μόνο που ποθούν
είναι η φυγή;

Γιατί η θλίψη
το όνομά μου πίνει
μεθώντας τον τόνο της σιωπής;

Φοράει γόβες η θηλυκότητα
στιλέτο στων ματιών τις τύψεις

Ανακατεύω μαύρο
στη φυλακή της αυλής μου

Πωλητής πλανόδιος
το όνειρό μου,
πάγκο στήνει
την άρνηση να ξεπουλήσει

Τι ειρωνεία!
Δυναστεία από κανέναν
δεν κληροδοτώ
μα η ίδια με παιδεύω

Πότε το εντός μου
ανακωχή με το σώμα μου
θα κάνει!