Στα πλοκάμια του περιμένω μου, είμαι παγιδευμένη.
Η μορφή, τατουάζ στα μάτια.
Η μουσική της βροχής συνοδεύει την αντοχή.
Αν ήμουν φόβος, τη σιωπή της στάλας θα τρόμαζα!
Να διαλυθεί, σταγόνα μελιού, στα δαγκωμένα χέρια.
Ασπασμός στα χείλη, με μεταφέρει εκεί…
Ποιοι θεοί, τη ροή του έρωτα σταματούν;
Θνητή αγάπη με διαμελίζω.
Να έχει πάντα να με πίνει…
Δεν ντύθηκα ποτέ μετάνοια.
Το χάδι ελευθερώνω στου νερού την ορμή
Κόντρα να πάει στο ρεύμα
Μη τα υπάρχοντα παρασύρει
Που χαρισμένα είναι…
Αν ήμουν ερωτηματικό,
Στης άρνησης τον κόμπο θα στεκόμουν
Με το παρόν μαχαίρι
Για να μπορεί το μέλλον να με κατακτήσει…
