Τώρα λησμονείς
τη φτιασιδωμένη σκιά σου
«πεταμένη σε χαλάσματα ανεπιθύμητων αποφάσεων»
Της αμαρτίας ο «έντιμος βίος»
καταπατάει ντροπή
που ωρίμασε στα χέρια σου
Η δίψα για ελπίδα
σκλαβωμένο ταξίδι
Ώρες πληγωμένες...
Η οδύνη τούτη
πόνος νοθευμένος
στη τροφή της ηλικίας σου
Στις λέξεις της ψυχής
άγνωστη ταυτότητα διαμελίζεσαι
«στον κρωγμό του ονείρου αντηχείς»
Στις παρυφές της απουσίας
ήρωας επωάζεσαι άοπλος
θυμήσου…
όσο η αγάπη όρνια έλκει
νεκρική εξουσία το τετελεσμένο!
Υ γ. 1
«σε κείνους που το πάθος είναι φόβος…»
Υ γ. 2
«σε αυτούς, που δεν αντέχουν την αγάπη…»
Υ γ 3
«τέλος, στους έχοντας παρωπίδες στη ψυχή…»
