Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

δεν θυμάμαι...

Χαράζω τη λύπη μου με ένα τόσο δα μαχαίρι
στον κορμό ενός δέντρου.
Παίζω στ’ ακροδάχτυλα το αιχμηρό του στόμα.
Μετρώ το χρόνο με τις σταγόνες του πόνου μου.
Δεν θυμάμαι να κλαίω…

Στην άκρη των χειλιών μου το χαμόγελο τρεμοσβήνει.
Αστέρι αλαργινό η λάμψη του.
Χαμένο στους ανεκπλήρωτους έρωτες
σιδερένια γροθιά η καρδιά του.
Δεν θυμάμαι να φοβάμαι…

Περπατώ σε δρόμους με τόξα
που κατευθύνουν σε κίβδηλα σοκάκια.
Τα μάτια μου δεμένα έχω
την ντροπή να προσπερνάω…
Δεν θυμάμαι να γκρεμίζομαι…