ναυαγός της υποκρισίας

Ναυαγός γίνομαι στο χνάρι της υποκρισίας
Σκάβοντας την αλήθεια μου με του θυμού τη δύναμη.
Ο ήλιος τρύπωσε σε μια ρυτίδα στο μέτωπό μου
Και με ματωμένο χέρι την πείρα της ακουμπώ
Βάφτηκαν οι πλευρές της από κόκκινο χαμόγελο
Και νευρικά χαρακώνει το δάκρυ της.
Φόρεσα μαύρη χλαμύδα στην αντοχή μου
Να πενθήσω τις αναμνήσεις.
Τούτη η ξηρασία, στεγνώνει τη ψυχή μου
Σκοτείνιασε σ’ αυτό το ερημονήσι…
Άσβηστος φάρος το φεγγάρι
Στέλνει δόρυ ασημένιο , κρυφό μονοπάτι
Να μου ανοίξει…
Πλεξούδες από όνειρα φτιάχνω
Και σκαρφαλώνω στη σχεδία
Της καρδιάς μου…