καταιγίδα είμαι...

Κι εγώ τι νομίζεις πως είμαι!
Μια καταιγίδα στα στρωμένα αποτυπώματα
της ανυπαρξίας.
Ένα τριμμένο καλώδιο που εμποδίζει
το ρεύμα να φτάσει στο φις
της ανάγκης μου.
Μια ηλεκτροπληξία είμαι
που κάθε τόσο καίω το εντός μου.
Γυμνό σύρμα στην καταδίκη
του έρωτά μου.
Χίλια βολτ στα σκουριασμένα
θέλω των άλλων.

Ένα κινούμενο ηλεκτροσόκ είμαι,
που φοβίζει τα βρεγμένα όνειρα.

Γι’ αυτό σ’ αγκαλιάζω,
γιατί δεν φοβάσαι την φωτιά μου…

Γι’ αυτό σ’ αγαπάω,
γιατί η ψυχή σου αντέχει
τις δονήσεις μου…

Γι’ αυτό σε νιώθω,
γιατί ο βρεγμένος,
τη βροχή δεν τη
φοβάται…

***

- στην t ballete μου-