όνειρο...

Πέρασες στα σκοτεινά μου όνειρα,
νοσηρή φαντασία,
σε διάτρητη σκούνα.
Ρούχο παρθενικό
μ’ αμαρτωλό το μπούστο
ηδονικά ασελγεί στ’ απάτητο κορμί.
Στην άκατο του παραλόγου
τον φόβο μετρώ
σ’ ένα κανάλι με ύδατα ρυπαρά,
που παχύ καημό βάφει το μαύρο,
κίτρινα μάτια σιγοντάρουν.
Στιγμή, ανήμπορη να δραπετεύσει
στ’ αβυσσαλέα πείνας σκοτάδια,
καρφώνει τους μηρούς
σε ξύλινη ηρεμία,
αναποφάσιστης ρίψης.
Τοίχοι που ολοένα γύρω μου στενάζουν
σε φως αδιόρατο καταλήγουν.
Μα, τούτοι οι εφιάλτες,
χωρίς τέλος
τελούν το έργο…