χωρίς τίτλο

Σε ανακυκλώνω,
Στον κάδο της συνείδησης
Με κύκλους πράσινους
Που δίχως όνομα ομολογούν
Τις πράξεις…

Σε αποστειρώνω,
Στο δωμάτιο της σκέψης
Από μικρόβιο βλέμμα
Με 100 βαθμούς αλκοόλ
Κι ας καίει την ψυχή
Η κάθαρση…

Σε σφραγίζω,
Στο γράμμα της σάρκας μου
Μ’ ένα ποίημα
Από λέξεις παραδομένες
Στην έπαρση
Της αγάπης…

Σε καρφιτσώνω,
Στα αφανή όνειρα
Που ανώφελα κάλυπταν
Τις ώρες μου,
Με χέρια ανέγγιχτα…