χαμένο φεγγάρι

Το έχασα κι αυτό το φεγγάρι.
Ανέβηκε τόσο ψηλά, που ο δρόμος
Με κοιτούσε λυγώντας το ιδρωμένο βράδυ.
Τούτη η παγωνιά,
Διάτρητη στάζει τα μηλίγγια μου.
Περπατώ πάνω στου χάους το γέλιο
Ειρωνικό χλευάζει τους γδαρμένους μηρούς.
Που χρόνια αναστενάζουν να κατοικήσουν
Σε ανηφόρες παράφορα γαλάζιες.
Τις παλάμες μου κοιτώ
Σημαδεμένες από πυρακτωμένα μάτια
Κάρβουνα που φτιάχτηκαν
Για να αφοπλίσουν το οξυγόνο που κρατώ.
Έφτιαξα ένα σταυρό,
Από ξύλο τριανταφυλλιάς για να μου θυμίζει
Το μαρτύριο.
Αγκάθια από λάμες δίκοπες
Χαράζουν τη σιωπή της ρίζας μου.
Πες μου,
Γιατί έκλεψες τ’ αστέρια την ώρα που ερωτοτροπούν;
Έκοψες τις γωνίες τους
Για να βλέπεις πως ματώνει το σκοτάδι.
Δεν έχω τι άλλο να σου δώσω,
Παρά μονάχα το πρόσωπό μου
Που κρύβει καταρράκτες θύμισες!

Ακουμπάς το έρμαιο σ’ αγαπώ μου
Λίγο πριν το ξυράφι του διλήμματος
Με ματώσει.