Ήσυχο που είναι τούτο το πρωινό.Σκέψεις ατσαλάκωτες, με το ρυθμό ανάσας.
Στου γυρολόγου τη φωνή ζωντανεύει ο ήχος,
Ξύπνημα μιας συγκομιδής άχρηστης πραμάτειας.
Στον κήπο το βλέμμα μου, σέρνεται με μια σαύρα,
Που προσπαθεί να γλιτώσει από το μάτι τ’ αηδονιού.
Πόσο περίεργο!
Ο μουσικός της αυγής, σκοτώνει μια ψυχή
Και στη φωνή του φοράει το θάνατο.
Ο παλιατζής, ακόμη τους ήχους του παιδεύει.
Λιώνω τους φόβους στον αντίλαλο της σιωπής,
Νεκρανασταίνω τα άψυχα , στιγμή αδυναμίας,
Και με νεύμα αντάρτη ήρωα, καταδικάζω
Στον πάτο της αφάνειας τα θυμωμένα λόγια μου.
Πόσο περίεργο!
Ανθισμένες λέξεις που συγχωροχάρτι κόλλησαν
Στην πλάτη του ραβδοσκόπου!
