Διαβάζεις για τον έρωτα,Με μάτια καρφωμένα στις ανήσυχες ώρες
Των ψευδαισθήσεων, για να σβήσουν
Την μέθη του πάθους σου.
Κρεμάς το βράδυ σου στον τοίχο
Με θέμα «ανταύγεια μνήμης»
Μήπως και χρώμα δώσεις στον απατηλό χρόνο
Της ερημιάς σου.
Στριφογυρίζεις τα δάχτυλα στο σκοτάδι
Ψαχουλεύοντας την νύχτα,
Να βρεις το αθέατο που είναι τεντωμένο
Στο νήμα μιας αράχνης.
Στο μονοπάτι που περπατήσαμε μαζί,
Κατοικεί ακόμη το φιλί μας.
Σαν βγει ο αυγερινός
Σεργιανίζει στα δέντρα της λησμονιάς
Και σαν ο ήλιος άλικα δάκρυα μαραίνει
Κουρνιάζει στις φυλλωσιές της θύμησης.
Σε κείνο το δρομάκι,
Που ο ήχος των πουλιών φτερουγίζει
Γεύομαι τα κύματα των αισθήσεων
Σαν με τυλίγει το άρωμα της μορφής σου.
Εκεί ταξιδεύω το κορμί σου…
