που να στραφώ και ποια ελπίδα ν’ αφουγκραστώ!τα όνειρά μου κλαίνε απόψε
με μια φτερούγα έμειναν
κι αυτή σπασμένη είναι
σε μια πατερίτσα στηρίζεται
η ηδονή μου που
ανάπηρη βαδίζει στων ματιών μου
το ξεχείλισμα
ακολουθώ την πορεία του φεγγαριού.
Mε μια ραγισμένη γυάλινη σφαίρα
ψάχνω τις γωνίες μου
μέσα από ομίχλη θλίψης,
μα δεν έχω…
στρογγυλή είμαι και’ γω
όπως το δάκρυ.
στάζει η σιωπή στην άκρη των δακτύλων μου
και σε ξεχασμένα αστέρια με παρασύρει.
τα μάτια μου κουρασμένες πηγές
τη μουδιασμένη ανάσα μου θέλουν να ξεκουράσουν.
που να στραφώ, και πια ελπίδα ν’ αναπνεύσω..
αφού το σκοτάδι χαμηλά κατέβηκε,
και μ’ ένα ψεύτικο φιλί
μου πήρε τη ψυχή!
