Με πονάνε οι σκέψεις μου απόψε.Ερινύες π’ αγρυπνούν σ’ ανήθικες προτάσεις.
Τα μεθυσμένα μου γιατί τρεκλίζω κι υποβάλω
σ’ ένα μαρτύριο ισχυρής και σιδερένιας στάλας
μήπως από στοιχειωμένα βλέμματα απάντηση εκμαιεύσω.
Με πληγώνουν οι λέξεις μου απόψε.
Πευκοβελόνες που κεντούν της λησμονιάς το γεύμα.
Αργοπεθαίνει το κερί στου τραπεζιού τη πλάτη,
που ένας μαέστρος μάγειρας έστρωσε το φεγγάρι,
σε ναρκωμένο έρωτα από κρασί με στάχτες.
Με λυτρώνουν τα όνειρα απόψε.
Σ’ ένα χαρτί από κορμό αμυγδαλιάς αφέντρας
έλιωσα το μελάνι μου και στο νοτισμένο σκίτσο
εγκλώβισα στο δάκρυ μου, μια σπίθα από αγάπη
ν’ ανάψει σαν ανύποπτα ο ήλιος χαμηλώσει.
«αφήνω τα ίχνη μου να τα χαϊδέψει η ανάσα σου»
