στα νερά της Χαλκίδας

Νύχτα, της Χαλκίδας τα νερά σε παρέσυραν
Σαν τα ηλίθια χάδια
Ενός ανάξιου εραστή,
Που στα χέρια του κρατούσε την αρμύρα σου.
Τι κρίμα!
Αν ήταν βάρκα η αγάπη του,
Θα’ τρεχε να προλάβει την άμπωτη
Των σκοτεινών υδάτων
Που σάρωνε με τον άνεμο
Τη φλόγα των άστρων.
Μα δίχως κουπιά, δίχως τη λόξα της τρέλας,
Πόσο ανίδεος στάθηκε στο κολύμπι του έρωτα!
Νύχτα, σ’ ένα μπαράκι παρακμής έπνιξα
Το τσιγάρο της τελευταίας θύμησης
Και με ένα ουίσκι σκέτο έκαψα
Το φεγγάρι..