καταραμένο "σ' αγαπώ"

Τον ήχο σου φόνευσα απόψε
Με τις χορδές της σιωπής.
Τούτη η ησυχία του αίματος
Που κυλάει στο πάτωμα της μοναξιάς,
Αφήνει κάτι νότες πράσινες
Από μολυσμένη καρδιά.
Καμένο όνειρο τα χέρια σου γέμισαν,
Από σταγόνες λιωμένες του έρωτα.
Η μνήμη σκαλίζει την ψυχή μου
Σμιλεύοντας ένα προδομένο φιλί.

Το κουρασμένο μου βλέμμα
Μετράει τις ρυτίδες της αντοχής μου
Που βουλιάζει στης αγρύπνιας μου
Τη λίμνη.

Είναι εκείνο το καταραμένο «σ’ αγαπώ»
Που ξόβεργες στήνει η μοίρα μου
Και το σκοτώνει…