άρωμα φεγγαριού

Σε ζήτησα ξανά, έρωτα ακριβοθώρητε,
μέσα απ’ τα παγωμένα χέρια μου
που μαβιά πονούν την αγωνία μου.
Δεν θέλω να ταξιδέψω σε αμέθυστα φιλιά,
ούτε σε χορταριασμένα χάδια.
Στο μονοπάτι που είχαμε αφήσει τα ίχνη μας
πατώ, μήπως σε κάποιο χνάρι έχεις ξεχαστεί
και περιμένεις.
Ο ήχος σου είναι βουβός και τα μάτια σου
κλειστά ακόμη έχεις σα νιώθεις τη μοναξιά
να δρασκελίζει το νερό της αντοχής.
Είχαμε τσακωθεί.. θυμάσαι..; μια νύχτα,
που το φεγγάρι μου ζήτησε το φως μου
για να μπορεί να φέγγει.
Είχες θυμώσει σαν τ’ άστρα χαμήλωσαν
για να γευτούν το άρωμά μου.
Ω έρωτα!
Σου έχτισα μία πηγή για να μπορείς
να ξαποσταίνεις τις ανάσες σου
σαν γύριζες απ’ του κορμιού μου
τη μέθη.

Την ψυχή μου στάζω στη μνήμη σου
και την καρδιά μου στο γυρισμό σου…