Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

ανώνυμο όνειρο

Στα υγρά σεντόνια του ανώνυμου ονείρου
Ξάπλωσα απόψε την ανάσα μου.
Κρέμασα τον ρυθμό στο σκοτεινό ταβάνι,
Όπου τα μάτια ακολουθούν την αόρατη
Γραμμή του μηδέν που στο κέντρο αναβοσβήνει
Η τελεία του έρωτα.

Μισοκρεμασμένη η αντοχή μου,
Σ’ ένα λιόδεντρο ελπίδας
Νιώθει το θρόισμα των βημάτων σου
Στις ρίζες του απρόσμενου.

Ω! Άγγελε,
Τις φτερούγες σου «ζηλεύω»,
Τις λευκές προστάτιδες των αισθημάτων.
Κι εγώ,
Ένα αλήτης άνεμος είμαι,
Που ξεριζώνω τα φτερά σου
Και τα φορώ στα μάτια μου,
Μήπως και γητέψω ψυχή
Που θα με ημερέψει.

Σαν νύχτας ξόρκι ήρθες
Κι εγώ απλά χαμογέλασα…

- αφιερωμένο -