Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

φωνή μοναξιάς

Στέκεσαι πάντα εκεί,
σαν αποσπερίτης ήχος
πάνω στου ήλιου το τραγούδι,
την ώρα που χαμηλώνουν οι σιωπές
και τριγυρνούν ανάσες.
Θέλω δίπλα σου να κάτσω απόψε
και να μιλήσω με τη φωνή σου,
μοναξιά.
Τις λέξεις μου κρατώ
στη χάρτινη τσέπη του ανέφικτου
που με όξινη βροχή
λιώνω τη ψευτιά του.
Σ’ αντάμωσα ένα απομεσήμερο
στου Φθινοπώρου τα κίτρινα φύλλα,
ξαπλωμένη να παίζεις με την ψυχή μου.
Μια μωρή παρθένα είμαι,
που μαγεύτηκε απ’ το μοιρολόι του πόνου σου.
Μια κλέφτρα αγάπης είσαι,
που πλανεύεις τους έρωτές
σαν πλησιάζουν.

Το άγγιγμά σου θέλω να θανατώσω
με τη δύναμη που ξυπνάει
το ξαναμμένο όνειρο!